Now mee, ik ben opgegroeid in een vrouwelijke gedomineerde huis - 3 vrouwen (moeder, ikzelf en mijn zus) en een man (vader, tenzij je de telling van de hond ... maar hij neigde trouw aan de persoon met het voedsel in de hand) te zijn, en ik moet toegeven, hebben we de neiging om papa zo ellendig mogelijk over zijn 'obsessie' met voetbal. We jankte en liepen druk elke keer als hij probeerde om een wedstrijd te kijken, en vroeg of laat zou hij meestal opgeven en laat ons waken "girl stuff" .
Mijn eerste man was nooit veel van een sport-fan, dus voor de meeste van mijn volwassenheid, mijn blootstelling aan voetbal was minimaal, maar snel vooruit een paar decennia - nieuwe echtgenoot, nieuw leven ... nieuwe lifestyle.And opeens vind ik mezelf in het midden van een zeer sport georiënteerde familie - met een bijzondere nadruk op voetbal.
Dus, voor de eerste keer in mijn leven, vond ik mezelf wonen vrijdagavond middelbare school games, wroeten voor mijn stiefzoon terwijl hij liep op en neer het veld, schreeuwen op de refs ook al was ik niet altijd zeker waarom ik was schreeuwen maar hey! je verstrikt raken in het enthousiasme van de moment.For 3 jaar, heb ik nooit een spel, gemist door regen en sneeuw, ik gebundeld en juichten het team op, soms naar de overwinning en soms te verslaan. Ik ben opgegroeid met het spel te begrijpen, en genoten van een fan meer met elk spel.
Ik klapte mee als het team kwam de thuisploeg na elke overwinning en zongen hun strijd lied, en doorstaan lange, rustige ritten naar huis toen ze lost.But - Ik heb nooit echt begrepen de "obsessie" tot mijn stiefzoon de laatste wedstrijd in de middelbare school. Het spel is voorbij, het weer was koud en druilerig, werd het lied gedaan, en de senioren liepen terug op het veld voor de laatste keer, helmen in de hand.
Ze stonden daar in stilte, het uitwisselen van omhelzingen en schouderklopjes, en één voor één, ze knielde op een knie