X-stralen van de ene een supernova slechts tientallen lichtjaren verwijderd kan vaak uitputten of vernietigen van de aarde ozonlaag, laat de schadelijke ultraviolette stralen van de ene de zon. Hoog-energetische protonen, of kosmische straling, zou blijven om de Aarde te bombarderen voor tientallen jaren, afbrekende ozon, schade aan levend weefsel en misschien zaaien wolken om klimaatverandering vonk.
Dergelijke convulsies kan hebben veroorzaakt Sommige van deze massaal uitsterven die zo wreed onderstrepen de geschiedenis van het leven op aarde - Misschien zelfs verhaasten de ondergang van deze dinosaurussen 65 miljoen jaar geleden, volgens een theorie geformuleerd in de jaren 1990
Veel. van deze wonderen kan mooi dodelijk geweest, regent dodelijke straling op het aardoppervlak of hurling grote raketten in ons pad. Sommigen hebben uitgeroeid delen van het leven, vernield up continenten of draaide de planeet ijs.
Anderen kunnen meer goedaardig zijn geweest, misschien zelfs het zaaien van het zaad van het leven.
In de buurt van de spiraal arm van deze Melkweg, meer dan 1000 lichtjaar afstand van de huidige positie van een van onze zonne-systeem, ligt de Orion nevel, een bakermat van de reus sterren. Ons zonnestelsel moeten soms hebben veel dichter bij een dergelijke stellaire kwekerijen afgedreven. Om dit te doen zou dus om mee te flirten met andere ramp.
Een grote ster zijn brandstof verbrandt snel, en in een paar miljoen jaar zijn kern kan instorten, het loslaten van de enorme energie van een supernova.
Bewijs voor het verleden supernovae is dun op de grond, maar in 1999 Duitse onderzoekers ontdekten sporen van ijzer-60 in het zuiden van de Stille Oceaan sedimenten (Physical Review Letters, vol 83, blz 18). Dit isotoop, samen met andere een halveringstijd van 2,6 miljoen jaren gewoon niet ernstig hoeveelheden door enige procedure op aarde, maar wordt verdreven door supernovae.
De interpretatie wordt betwist, maar wanneer ijzer-60 is vuil voetafdruk van een supernova's, het suggereert een ster explodeerde slechts een paar miljoen jaar geleden binnen ongeveer 100 lichtjaar van ons.
Maar een bewaarplaats van onze kosmische herinneringen hebben de neiging om dicht bij de hand. Bodem en rotsen van de maan verdragen ongestoord eonen. Diep onder het maanoppervlak er kan liggen vaak een archief van de reis van onze planeet. Wat de aarde vergeet, de maan onthoudt.
Een lange tijd geleden, in dit sterrenstelsel, maar ver, ver weg ...
de luch