De belangrijkste verschijnselen van conditionering werden voor het eerst geïdentificeerd en in het laboratorium van de Russische fysioloog Ivan Pavlov (1849-1936) in detail geanalyseerd. Pavlov's onderzoek uitgevoerd over een periode van vele jaren, vertegenwoordigde een echte intellectuele revolutie. Dit werk was een briljante toepassing van de methoden van de natuurwetenschappen om problemen van leren en gedrag dat eerder onaangetast was.
De langdurige significantie van de bijdrage Pavlov kan worden gezien in het feit dat zelfs vandaag de technische woordenschat psychologen wanneer ze bespreken leren grotendeels Pavlov. Dit is des te opmerkelijker als je bedenkt thatPavlov was geen psychologtst-en inderdaad, had weinig respect voor, of sympathie, die psychologen die zijn tijdgenoten waren.
Pavlov had al een Nobelprijs won (1904) zijn eerder onderzoek naar de filologie van het spijsverteringsstelsel.
Pavlov interesse in conditioning -en zijn hele benadering van de it-was een logisch uitvloeisel van zijn belang als een fysioloog in het maag-klieren. In zijn werk op het spijsverteringsstelsel gebruikt Pavlov honden als proefpersonen. De speekselklieren speelt een belangrijke rol bij de spijsvertering en Pavlov ontwikkelde een speciale operatie hun functining bestuderen intacte honden. Dit maakte het mogelijk voor hem om te verzamelen en om precies te meten, de speekselklieren afscheidingen van zijn onderdanen.
Op deze manier kon hij de hoeveelheid speeksel secretie, dat gebeurde toen chemische stoffen van verschillende soorten op de tong van de hond werden geplaatst of wanneer de hond at, Het speeksel dat stroomde wanneer het voedsel in de mond van de hond werd geplaatst was het soort ding te onderzoeken waarmee een experimenteel fysioloog kon routinematig omgaan. Dit speekselvorming respons op voedsel werd beschouwd als een reflex; dat is, een automatisch antwoord opgewekt door een bepaalde stimulus (in casu de stimulus was eten in de mond).
Pavlov opgemerkt, dat soms een hond zou veel kwijlen hoewel geen eten geplaatst in zijn mond. Er was geen goede fysiologische reden voor deze speekselvloed, maar aan de andere kant leek niet op willekeurige plaatsen. De '' nonphpiological '' speekselproductie was zeer waarschijnlijk als de hond rook voedsel, of gehoord de etensbakjes kletterend in het laboratorium keuken, of zag van de bediende die meestal gevoed het.
Dit soort speeksel vloog was geroepen '' psychische afscheiding, "om het te onderscheide