De deinsitutionalization beweging begon met de erkenning dat ziekenhuisopname is een belangrijke stap te nemen: Het verwijdert mensen uit hun baan, uit hun patronen van het dagelijks leven, en van de sociale steun van hun familie en vrienden. Het is ook een belangrijke uitgaven-voor het individu, de familie, en in toenemende mate, het medisch plan. Om al deze redenen, '' terugkeer '' in de samenleving is moeilijk na ziekenhuisopname.
Het herkennen van deze sociale en financiële kosten van ziekenhuisopname enkele geestelijke gezondheidszorg beleid deskundigen aangedrongen dat veel, misschien wel het meest, psychiatrisch ziekenhuis patiënten worden afgevoerd. De hoop was dat deze mensen in andere instellingen, in het bijzonder de gemeenschap centra voor geestelijke gezondheidszorg zou worden behandeld. Het concept van de community health center verscheen in de jaren 1960, mede naar aanleiding van ontevredenheid met psychiatrische inrichtingen.
De gemeenschap geestelijke gezondheidszorg beweging werd opgericht om te gaan met problemen op lokaal niveau, zo mogelijk vóór de ziekenhuisopname nodig was. Diensten op gemeenschap geestelijke gezondheidszorg werden afgestemd op de behoeften van de lokale populaton en kunnen onder voortdurende psychotherapty hotline telefoons, zodat iedereen met een probleem een kant en klaar luisteraar openbaar onderwijs op problemen zoals drugsgebruik en actieve deelname aan projecten kunnen MKZ, zoals het upgraden van slechte huisvesting dat zou de emotionele stabiliteit van de gemeenschap te beïnvloeden.
Voor veel deinsitutionalization patiënten, de gemeente centrum voor geestelijke gezondheidszorg, samen met de hulp van hun gezinnen en de voortzetting van het gebruik van werkte adequaat genoeg psychofarmaca Deze mensen recentered normaal leven met enig succes . Maar voor veel anderen deinsitutionalization slecht werkte. Om te beginnen, veel ontslagen patiënten hadden geen woningen of gemeenschappen om te gaan. Andere ontslagen patiënten niet altijd de hulp die ze nodig hadden om met succes buiten het ziekenhuis werken.
Veel bijvoorbeeld verloren toegang tot de medicijnen die hun abnormale gedrag had gemodereerd. Er is een ongelukkige effect van deinsitutionalization bijna iedere lezer van deze pagina is waarschijnlijk bewust van het groeiende aantal daklozen op straat mensen in dorpen en grote steden. Sommige van deze mensen, die op de hoeken schreeuwen hun woede te staan of uit te voeren op de lange gesprekken