The Worst Verenigde Staten Presidents

de Verenigde Staten in de vier jaar na de Amerikaanse Burgeroorlog. Zijn ambtstermijn was controversieel als zijn positie ten gunste van de blanke Zuid kwam onder zware politieke aanval van de Republikeinen. Op het moment van de afscheiding van de Zuidelijke staten, was Johnson een Senator van de VS van Greeneville in East Tennessee. Als Unionist, was hij de enige Zuidelijke senator zijn post niet te stoppen bij de afscheiding. Hij werd de meest prominente Oorlog Democraat uit het Zuiden en steunde militaire beleid van Lincoln tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog van 1861-1865.

In 1862 benoemde Lincoln Johnson militaire gouverneur van bezet Tennessee, waar hij energiek en bewezen effectief in het bestrijden van de opstand en het begin van de overgang naar wederopbouw te zijn. Johnson werd genomineerd voor de vice-president positie in 1864 op de Nationale Partij van de Unie ticket. Hij en Lincoln werden verkozen in november 1864 en ingehuldigd op 4 maart 1865. Johnson slaagde aan het voorzitterschap na de moord van Lincoln op 15 april 1865. -Wikipedia.org

3. James Buchanan James Buchanan, Jr.

(23 april 1791 - 1 juni 1868) was de 15e president van de Verenigde Staten, 1857-1861, en de laatste president om geboren te worden in de 18e eeuw. Hij is de enige president van Pennsylvania en de enige president die een leven lang vrijgezel was. Buchanan (vaak Buck-Anan door zijn tijdgenoten) was een populaire en ervaren politicus staat en een zeer succesvolle advocaat voor zijn voorzitterschap. Hij vertegenwoordigde Pennsylvania in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden en later de Senaat, en diende als minister aan Rusland onder president Andrew Jackson.

Hij was ook minister van Buitenlandse Zaken onder president James K. Polk. Na het draaien van een aanbod voor een afspraak bij het Hooggerechtshof, diende hij als minister in het Verenigd Koninkrijk onder president Franklin Pierce, in welke hoedanigheid hij hielp opstellen van de controversiële Oostende Manifest. Na tevergeefs op zoek naar de Democratische presidentiële nominatie in 1844, 1848 en 1852, "Old Buck" werd genomineerd in de verkiezing van 1856.

Gedurende het grootste deel van de ambtstermijn van Franklin Pierce was hij gestationeerd in Londen als minister naar Engeland en werd daarom in niet ingehaald het kruisvuur van sectionele politiek die het land domineerde. Buchanan werd door velen gezien als een compromis tussen de twee kanten van de slavernij vraag. Zijn daaropvolgende verkiezingsoverwinning