Het is, met vermelding van de voor de hand dat Afrika heeft alles wat nodig is in zowel de menselijke en natuurlijke hulpbronnen die het minst Afrikaanse zwemmen in rijkdom en comfort kunnen maken. Integendeel, de armste mensen op aarde, in termen van welvaart en het algemeen welzijn in Afrika. Ik krijg vaak onrustig toen enkele onderzoeken in de westerse wereld te geven niveau van armoede als personen die op $ 1 per dag te voeden. Het verhaal is nog erger dan dat.
Vandaag in Nigeria, bijvoorbeeld, zijn er miljoenen gezinnen niet individuen die, vele dagen hebben niet de Amerikaanse dollar een gelijkwaardig te voeden. Ze gaan voor zoveel dagen met weinig of geen voedsel en hebben geen toegang tot goed drinkwater, laat staan te genieten van andere infrastructurele ontwikkelingen en sociale zekerheid die de prerogatieven van de individuen in andere continenten zijn.
Een van de collectiviteit het individu maakt de samenleving en voordat we spreken van de maatschappij, wordt het individu geraakt.
Het is wanneer het individu ontwikkeld die de maatschappij kan gezegd worden ontwikkeld. Met andere woorden, de eigenschappen en kenmerken van de individuen ook overdraagbaar op de samenleving. Een ontwikkelde samenleving, in deze zin, wordt terecht de samenleving waarin de kwaliteiten van de individuele zijn goed gemengd en met de capaciteit van zowel interne als externe relaties.
Was het niet Walter Rodney in zijn beroemde write-up, die beweert dat elk volk hebben getoond een vermogen tot zelfstandig hun vermogen om een meer bevredigend leven door middel van de exploitatie van de rijkdommen van de natuur verhogen? De diepzinnige vraag in mijn gedachten is of Afrikanen, vier eeuwen hebben de gemoedsrust, om hun natuurlijke rijkdommen te exploiteren, en hun mogelijkheden te ontwikkelen gehad? Hebben deze eeuwen niet onrustig, verkwistend, meest verwarrende en grote vrees van onzekerheid voor alle Afrikanen geweest? Hoe kan Afrikanen, onder deze omstandigheden in staat zijn om hun vermogen om een comfortabele en meer bevredigend leven te verhogen, toen na de exploitatie van de kolonialisten 'ze weer worden verarmd door de acties van hun mede-Afrikanen?
Lenen een blad van Allan Panton, zou ik eerder zeggen van Afrika, "Cry, de geliefde continent".
Allan Panton zorg was voor Zuid-Afrika en schreef hij zijn roman, 'Cry de geliefde land. "Zeker, was verhuisde hij met emotie en medelijden, getuige van de wreedheden uitgedeeld aan de zwarten in Zuid-Afrik