Kijken naar de onrust in Iran na de onlangs afgesloten presidentsverkiezingen, op televisie, kan ik niet helpen het verkrijgen van de knagende gevoel dat ik het allemaal eerder gezien. Het is de gemeenschappelijke malaise die lijkt te dictators en autocratische heersers toebrengen over de hele wereld - onvermijdelijk leiden tot hun ondergang. Ze ver reiken zich met onvoldoende provocatie. Recente geschiedenis staat vol met voorbeelden van.
In het begin van 1990, Gorbatsjov was onder enorme internationale druk om het communisme een menselijker gezicht te geven.
Hij maakte een begin met de glasnost en perestrojka, maar hij bleef een traditionele communistische op het hart - en de Sovjet-Unie bleef intact. Maar dat was niet genoeg voor de oude stijl communistische oligarchen die verlangden naar een terugkeer naar de gloriedagen van Chroesjtsjov en Brezjnev. Ze geënsceneerd een mislukte coup die bleek de laatste nagel in de doodskist van het communisme en het uiteenvallen van de Sovjet-Rijk.
Terug in de Filippijnen, Ferdinand Marcos was gelukkig chugging, plunderen de schatkist en het toestaan van zijn vrouw Imelda aan de schoen onbetwiste koningin van de wereld te worden. Er was geen noodzaak voor hem om iets te drastisch te doen, maar hij kon niet goed genoeg alleen laten. Hij had oppositieleider Benigno Aquino vermoord en de rest, zoals ze zeggen, is geschiedenis.
Dan was er Amerika's favoriete bete-noire, Saddam Hussein. Voor drie decennia, had hij hem bedroog over zijn landgenoten als een laatste dag Nebukadnezar.
Hij had onbeperkte macht en alles wat geld zou kunnen kopen. Kortom, hij was ingesteld voor het leven, maar dat was niet genoeg voor hem, zoals Nebukadnezar, droomde hij van verovering. Dus hij Koeweit binnenviel en begon de aanschaf van massavernietigingswapens, waardoor aan de twee Bushes een geweldig excuus om hem tegen het lijf af.
Laten we nu weer terug naar Iran en de Koning der Koningen, Sjah Reza Pahlavi, die vervalst zijn lineage te afdaling te eisen van Cyrus de Grote 2500 jaar geleden.
Ik gebeurde in Teheran te leven tijdens de laatste twee jaar van de Sjah bewind, dus ik kan een beetje persoonlijk perspectief op deze. Hoewel een moslim, de Sjah beschouwde zichzelf als een moderne heerser en had geen geduld met de attributen van de traditionele islam - zoals de sluier. Zijn volk mopperde over na te zijn bespioneerd door de geheime politie van de Shah - en kwalijk het feit dat de hordes van westerlingen werden u