De hele Amerikaanse tournee, merkte een State Department ambtenaar die haar begeleid, was "verbluffend succes. Ze had hard-gebeten politici eet uit haar hand." Ze was ervan overtuigd dat haar voorzitterschap goddelijk werd opgevat, zelfs als haar politieke vijanden spotten haar vroomheid. "Als het land me nodig heeft," zei ze, "God zal mij sparen.
"
Veel mensen hebben alles wat in hun macht ligt om haar te overtuigen om een tweede termijn te zoeken, de aandacht vestigen op het feit dat sinds haar presidentschap was een gevolg van een revolutie, was ze nog steeds recht op een verkozen mandaat als voorwaarde door de grondwet. Ze werd echter standvastig in haar vastberadenheid om een voorbeeld te stellen. Aan het einde van haar termijn, gestempeld ze haar klasse op het voorzitterschap en afstand gedaan van de macht, zonder een jota van aarzeling en zonder enige fanfare.
Ze werd opgevolgd door Fidel Ramos wie ze zalfde hem, ondanks het verzet van de Kerk. Hij werd de eerste protestantse om de overweldigende katholieke land te leiden. Hij zou later geven de Filippijnen een voorproefje van stabiliteit en economische welvaart. Maar zonder Cory staande onderneming tegen de vijanden van de vrijheid, zou hij nooit de kans gehad.
Toen ze terugkeerde naar het privé-leven, Cory liep een denktank en een centrum op niet-geweld dat de naam van haar man uitgevoerd.
Ze heeft ook regelmatig geleid publieke protesten tegen de politiek van haar opvolgers, en bij verschillende gelegenheden, haar opvolgers zichzelf. Ze leidde demonstraties Ramos eraan te herinneren dat ze had beloofd om Amerika's bases in de Filippijnen te ontmantelen. Hij voldaan. Ze werd lid van menigten die resulteerde in de omverwerping van de onbekwame en corrupte regering van Estrada. Ze leidde ook demonstraties tegen haar vroegere bondgenoot, Gloria Macapagal-Arroyo, in de nasleep van de beschuldigingen van corruptie tegen ha