Aan het einde van de dictatuur van generaal Victoriano Huerta, de revolutionaire krachten die hadden gevochten werden verdeeld. Aan de ene kant waren die van de eerste Chief Venustiano Carranza's Constitutionalist Leger, die verantwoordelijk is voor deze Executive kader van het Plan van Guadalupe. Aan de andere, en die van de noordelijke afdeling van het leger van Francisco Villa als de bevrijder van Zuid Emiliano Zapata. Carranco en Villist Zapatists snel met elkaar botsen. De Carrancas won de overwinning over hen.
Versloeg Villa en Zapata gehouden in hun regio van herkomst, werd het eerste hoofd zijn strijdkrachten langs de ruggengraat van de natie. Dit is de institutionele thuisbasis van het Mexicaanse leger. Francisco Villa en Emiliano Zapata werden gedood, en wat overbleef van zijn troepen, ontbonden. Maar de belangen die in leven waren en bleven niet noodzakelijkerwijs worden gereproduceerd door middel van de familie, maar van ideeën, politiek en traditie.
Doorheen deze eeuw groeperingen ontstaan burgers, geen soldaten, om te onthouden, totdat de officiële verschijning van het Zapatistisch Nationaal Bevrijdingsleger op 1 januari 1994. De huidige confrontatie tussen de twee legers, dus, de professionele lijn, die de federale overheid houdt en de Zapatista guerrilla en Indiase, die Subcomandante Marcos acaudilla, is geen toeval, maar het spelen in een andere tijd, andere ruimtes en onder andere regelingen, een oude historische antagonisme. De constitutionele regering dat Dr.
Ernesto Zedillo voorzit is de erfgenaam van de militaire overwinning van Carranco. De Zapatistas, op hun beurt, zijn afstammelingen sanquíneos maar geen lichamelijk of geestelijk-politiek van de Bevrijdingsleger van het Zuiden. Het zei herhaaldelijk, omdat sommige politieke columnisten zijn verbaasd dat de Zapatistas zeggen dat 'de moordenaars van onze nationale helden zijn hetzelfde overgrootouders en grootouders van het wanbestuur van nu, zij zijn degenen die het leven van deze onvergetelijke metgezellen nam.
Voor Zo Aurora Berdejo zei: "Het is onvermijdelijk vraag wie aan het woord is, voor zover wij weten is het mogelijk, noch president Zedillo en de secretarissen van de staat, noch de presidenten van de kamers van het Congres, noch voorzitter van de Justice Hooggerechtshof van de natie zijn kleinkinderen of grote-achterkleinkinderen van de moordenaars van nationale helden "(Excelsior, 17 september 97). Je hebt gelijk, zonder het. Nee, het is niets persoonlijks. Het is