Het licht van de rijzende zon doorboorde het raam naar mijn slaapkamer, het slaan van mijn ogen en me wakker van mijn nachtrust. Ik langzaam opstaan uit bed, stretching mijn armen en kijken naar mijn spiegelbeeld in de spiegel. Vandaag was de dag, het was het begin van mijn laatste jaar van de middelbare school. Ik deed mijn best uitziende kleren en gegarneerd met de senior kroon die ik moest maken. Ik keek naar mezelf weer in de spiegel en zag hoe scherp ik zocht, klaar om de eerste dag te beginnen als senior.
Er was echter één ding op mijn hoofd dat stoorde me als ik klaar om uit te lopen de deur was. Ik loop naar de badkamer en pakte een kleine spiegel, waardoor de achterkant van mijn hoofd denken van de kleine spiegel in de grotere spiegel. De dunne plek op de achterkant van mijn hoofd was beduidend beter zichtbaar vandaag, maar gelukkig ben ik het dragen van een kroon en niemand in staat om te zien waar ik haar te verliezen zal zijn. Dit was echter alleen voor vandaag en moest ik de rest van mijn laatste jaar door te brengen met een dunne plek die merkbaar voor iedereen was.
Mijn haar begon steeds dunner, toen ik 16 jaar oud was. Ik had halflang haar op het moment, maar een vriend zag het leek enigszins dun aan de top. Ik nam aan dat het was een fout gedaan door de kapper na het krijgen mijn haar geknipt en ik vertelde mijn vriend er niets aan de hand was. Echter, de zomer kwam en de dunne plek op de achterkant van mijn hoofd begon te erger. Met hogere beelden komen, mijn moeder raadde mij aan mijn haar kort geknipt, zodat het ding plek was minder merkbaar. En ja hoor, na de knipbeurt het leek alsof er was niets mis met mijn haar.
Dagen gingen door al en ik begon te meer haar verliezen aan de achterkant van mijn hoofd. Ik besloot om laat mijn haar groeien uit een aantal, in de hoop dat het zou dat dunne plek te verbergen. Sommige dagen de plek zag er goed uit, bijna als geen haar ooit verloren. Op andere dagen was het duidelijk dat ik haar verloor in dat gebied. Met bezorgdheid over mensen opmerken mijn haar verlies, begon ik te hoeden meer en slijtage meer elke keer dat ik ging naar buiten en deed iets met mijn vrienden.
Als het schooljaar begon, wist ik dat er was geen manier om te verbergen mijn plek omdat de school niet mogelijk kinderen om hoeden te dragen binnenkant van het gebouw. Met uitzondering van de eerste dag van school, moest ik de gangen lopen elke dag met mijn dunne vlek zichtbaar voor de hele wereld. Ik hield mijn haar