Het is het midden in de nacht, de hitte is overweldigend in de squeeze van een miljoen mensen en we zijn gekomen om een angstaanjagende stop. Ik kijk naar mijn man Dave voor geruststelling, maar hij kan me niet helpen. Paniek is ingesteld in en ik kan niet bewegen, te ontsnappen, of ademen.
In het verleden hebben massa's mensen vertrapt tot de dood in deze exacte situatie. 244 mensen werden gedood tijdens de Hajj 2004 in Mekka, en ik kan het niet helpen, maar denken dat het nu.
Zou het kunnen gebeuren voor mij ook? Een flits gaat mijn hersenen, en ik voorzie het nieuws terug naar huis in Toronto. "Twee Canadezen doodgedrukt in Zuidoost-Azië."
Ik ben aan het Batu Caves net buiten Kuala Lumpur, Maleisië. Thaipusam, de verbazingwekkende Hindoes Festival vindt plaats en volgens de kranten, zal 1,5 miljoen mensen aanwezig zijn dit jaar. Voor drie dagen, aanbidders hulde aan de Heer Murugan door, met spike's gedreven door hun wangen en tong, het invoegen van haken in hun vlees en uitvoeren aanbod tot 272 stappen om de Grot massale kamer.
Sommige mensen dragen Kevadi's, reuze kooien gemaakt van stelen. Versierd met levendige linten en pauwenveren, duurt het vier mannen op te tillen op de schouders van de dappere ziel die durft op een dergelijke prestatie te nemen. Anderen hebben grote haken vast in hun rug bevestigd aan een wagen die ze sleuren of een persoon te trekken aan de teugels te voegen aan de last. Hoe groter de pijn, antwoordde de betere kans van het hebben van hun gebeden.
Mensen nemen deel aan Thaipusam om verschillende redenen.
Te bedanken voor een wonder dat is gebeurd in hun leven, om te vragen om een wens te verlenen of om boetedoening voor zonden uit het verleden willen geven. Worshippers te bereiden op hun beproeving door te vasten, te mediteren en zich te onthouden van wereldse genoegens.
Als we zwaaien in de golf van lichamen, de mensen om me heen lijken zich niet bewust van het gevaar. Trommels worden verslaan, zijn mensen zingen in het donker en een jonge jongen is in snel tempo ingeklemd tussen mij en de muur van mensen die houdt ons in de plaats.
Een vrouw is gek lachen en ik vraag me af Is dit het laatste wat ik zal voor mijn dood zien? Plotseling een kalme gaat over mij, en ik geef in het ritme. Juist op dat moment, Dave neemt mijn hand en trekt me door een kleine opening waar we eindelijk onze weg te duwen naar de rand van de menigte. Zoek op de veiligheid van een drainagebuis verspreid over een kleine rivier,