Ik had reist rond het Verenigd Koninkrijk (UK) voor een paar weken toen ik begon me af te vragen of er iets bijzonders was. Deze houding was niet positief en ik wist het, maar op het moment dat een deel van mij kon het niet helpen gevoel teleurstelling wat kon alleen maar worden omschreven als saai en levenloos. Dat was niet helemaal waar als het landschap om me heen was altijd mooi, maar er was een gelijkheid erover dat maakte het voorspelbaar.
Ik herinner me dat het reizen naar de meren District in Engeland waar ik over had gelezen in de Jane Austin's 'Trots en vooroordeel'.
Ik begon te hopen, dan geloven, dat ik eindelijk zou gaan ergens die mijn aandacht en verbeelding zou vastleggen, met langdurige herinneringen. Toen ik aankwam, was ik mesmorised door wat ik zag. Ik kon niet geloven me ogen. Het was bijna alsof ik in een magische plek waar weinig mensen konden gaan was gestapt. The Lake glinsterde als de zon scheen op en alle bloemen hieven hun bloemblaadjes met vreugde en geluk bij het zien van zo'n schoonheid vóór hen. De huizen en winkels zag eruit als iets uit sprookje van een kind.
De winkels verkocht alles, van boeken, sieraden en souvenirs voor toeristen. Zo fascinerend als ze waren, was het niet de winkels die mij interesseerde, was het meer zelf en de natuurlijke surroundingsthat nam mijn adem beneemt. Alles zag er zo vredig alsof er niets ooit zou kunnen of zou het kwaad.
Het was echt en dat werd allemaal duidelijk als ik naar de jeugdherberg waar ik verbleef voor de komende twee of drie nachten. Het bevatte alle moderne voorzieningen die standaard door hotels, motels en hostels, wereldwijd werden beschouwd.
Toen het tijd was om de meren District laat ik voelde me verdrietig dat ik zou worden gescheurd uit zo'n magische plek. Ik zwoer toen, zoals ik nu doen, dat ik zou terugkeren naar het gebied en vernieuwen mijn liefde met (wat ik noem) mijn magische plek.