Later in de roman, terwijl in gesprek met Brian zegt ze: "Het is grappig over 'passeren'. We keuren het en tegelijkertijd de vingers zien het. Het prikkelt onze minachting en toch zijn we nogal bewonderen. We uit de weg met een vreemde afkeer, maar we beschermen. "(Larsen 216). Dit benadrukt verder het dubbele bewustzijn dat een prominent onderwerp was in 1920 Harlem.
Het toont ook aan dat de mening van de passerende Irene's is veranderd sinds haar eerste ontmoeting met Clare in Chicago twee jaar voorafgaand aan de ontvangst van de brief die bracht haar herinneringen terug van Clare. Misschien zijn deze twee jaar hebben toegestaan Irene na te denken over hoe ze zich voelt over het passeren en ze heeft meer tolerant ten opzichte van het begrip geworden.
Ongeacht hoe Irene voelt over anderen permanent passeren, ze duidelijk ziet passeren als een lifestyle keuze die is er om worden gepronkt. Als ze gaat voorbij, het is voor "...
het gemak, restaurants, theater tickets, en dat soort dingen. '(Larsen 260) Irene, maar trots is ze zwart te zijn, ziet duidelijk niets mis met het manipuleren van blanke mensen. Het is alsof ze het spelen van een spel, een spel waarin ze het gevoel dat de "Witte mensen waren zo dom over zulke dingen." (Larsen 178). Hier is er een niveau van dubbelzinnigheid en het is niet duidelijk of zij verwijst segregatie, passeren, of beide. Hoe dan ook, haar houding toont aan dat ze de ontevredenheid voor blanken, maar niet zo veel als aan niet de pretentie een te zijn.
Clare's Perspective richting Passen
vooruitzichten Clare op passerende verschilt enorm van Irene's want zij is voortdurend achter wat Irene verwijst naar een leven "... ivoren masker ..." (Larsen 186) sinds de leeftijd van vijftien. Het wordt duidelijk dat Clare ziet passeren als iets triviaal, dat is iets van een lifestyle keuze en niets meer. Terwijl praten over het passeren met Irene zegt ze: "... Ik heb me vaak afgevraagd waarom meer gekleurde meisjes, meisjes zoals jij [...] nooit 'gepasseerd' over. Het is zo'n vreselijk eenvoudig om te doen.
Als men is het type, alles wat nodig is is een beetje lef. "(Larsen 187) Er is een element van ambiguïteit in wat Clara hier zegt. Aan de ene kant kon ze bijwoord 'vreselijk' te suggereren dat de transactie van het zijn zwart naar wit is eenvoudig, hoewel onaangenaam; anderzijds ze zou kunnen betekenen dat het uit