Het is dom uur in de ochtend, en ik ben beneden, gekruld in de hoek van mijn bank, en wordt omgeven door een berg dekens. Want net als mijn geest wegdrijven begon ik een aantal zeer duidelijke gedachten te hebben, en het leek het belangrijk om ze te krijgen. Ze te onthouden in de ochtend.
Ik vind mezelf nog steeds teleurgesteld dat ik zo'n emotioneel wrak op keer geweest, zo boos over dingen die nooit op die manier, de volslagen hopeloosheid bedoeld waren geworden dat je kunt nog steeds voel me zo kwetsbaar als er zoveel in je leven is zo goed.
Maar toen ik begon na te denken over wat ik kwijt, en ik denk dat misschien ben ik op mijn voorzichtige manier om mezelf te vergeven voor het wiebelen van tijd tot tijd.
Iedereen die mij kent, weet over mijn dochter, Freya. Ik ben altijd heel eerlijk over haar, maar ik heb nog steeds het gevoel afgekeurd om te praten over haar. Dit is niet zozeer geweest gezinspeeld op door iedereen om me heen, alleen mijn eigen bewustzijn dat het over een zeer persoonlijke rouw heeft de neiging om onze "stiff upper lips" gevoeligheden verstoren.
Maar vanavond ik begon na te denken over haar voortdurende rol in mijn leven, en hoe aanwezig ze werkelijk is.
Ik weet dat er geen dag voorbij gaat als ik denk niet dat van haar. Zelfs het doen van de meest alledaagse alledaagse taken, zoals voedsel winkelen, of het verzamelen van de kinderen van school, is er altijd een klein deel van mij af hoe het zou zijn als ik had gehad alle drie van mijn kinderen met mij zou zijn geweest. Als ik zie een familie van een jongen en twee meisjes op de geschikte leeftijd gaten, ik kan het niet helpen, maar het gevoel een jaloers pijn.
Kan het niet helpen me af of hun ouders weten hoe ze echt gezegend zijn.
Als dit leidt u te geloven dat ik geen vreugde in mijn leven zonder Freya kunt vinden, dan zou je het mis. Mijn liefde voor Jake en Kizzy, trots op hun prestaties en absolute genot voor het voorrecht om hun moeder is op geen enkele wijze verminderd. Inderdaad, het is dat de diepte van gevoel voor hen die alleen verhoogt mijn verlies. Ik hou van Freya net zo fel, maar ik snap het niet om die dierbare herinneringen te maken met haar.
Ik snap het niet om naar te kijken haar groeien, maar wat nog meer pijn doet, is dat ze niet krijgen om dit te doen. Niet naar de familie die haar al zoveel van hield voldoen, niet naar haar moeder rijden naar gelijke delen afleiding en gegiechel, net als mijn andere twee kinderen.
De pijn doet gemak