Net als toen hij klein was, maar, en draven weg aan de schommels helemaal zelf aan met praten zijn vrienden en ga zo hoog als hij kon zonder mij daar, hij kon terugkijken over zijn schouder en me vinden ... en weet dat ik er in het geval dat hij me nodig had.
En dat is waar ik nu ben . Hier. Dus toen hij heeft wel een snelle vraag of wil de betekenis van het leven te bespreken en waar hij wordt verondersteld om te gaan ... hij kan nog steeds kijken over zijn schouder ... Ik ben hier. En er is geen andere plaats waar ik liever.
Als we kinderen die het huis verlaten is het onze taak om ze te laten. Veel mensen noemen het snijden van de string. Maar, ik denk niet dat we ooit echt snijd de string. Ik bel mijn moeder om advies de hele tijd. Mijn reeks, zij zes uur rijden, is nog steeds zeer aanwezig. Toen mijn vader nog leefde belde ik hem de hele tijd naar antwoorden op de geschiedenis vragen of om een vraag die ik had over de Bijbel te beantwoorden. Het koord werd niet verbroken. Zeker dat ik kon naar mijn vrienden of kennissen voor de antwoorden of zelfs Google het.
Maar er is iets over die string, wetend dat de twee mensen die mij het meest liefde in deze wereld aan de andere kant, er altijd, altijd klaar, altijd liefdevol, altijd geven. Ik wist dat zonder een schaduw van twijfel dat het niet uitmaakt wat er gebeurd is ze er waren, onvoorwaardelijk, geen vragen gesteld. Er echt.
Ik denk dat we kunnen laten ze het huis verlaten en nog steeds worden aangesloten, nog steeds verzeker hen dat we nergens gaan. Ze kunnen gaan en de wereld te veroveren en het maakt niet uit waar onze eigen avonturen zal ons zullen we er altijd zijn voor hen.
We zullen het gesprek aan te nemen, zullen we bezoeken, we zullen ze sturen in de goede richting, zullen we helpen de brokken te lijmen als ze vallen, zullen we in hen geloven, zullen wij juichen voor hen, en we zullen ze houden wanneer de dingen aren 't gaat zoals ze gepland. En dan zullen we ze weer af te sturen. En op een dag, zullen ze er voo