Toen ik zwanger voor het eerst werd, was opgetogenheid in het gezin en een grote subliminale angst in mij. Mijn senior vrienden en moeder had gruwelijke verhalen verteld te vertellen. Die varieerden van stak door de gynaecoloog en de ondraaglijke arbeid pijn die leidde tot steken en pijn in de verdere geslachtsgemeenschap.
In de ontwikkelingslanden, nog steeds geen nadruk ligt daar op psychologische begeleiding van de patiënten, die dus het ontwikkelen van een ziekelijke angst voor uitstrijkje, inwendige echografie, net als een groente wordt behandeld mechanisch door verpleegkundigen aan de dilatatie enz.
Gelukkig, mijn eerste geboren dochter had een ziel verbinding met mij te controleren. Dus, goddelijk geplaatst ze zichzelf in een stuitligging en weigerde om te draaien als per alle mogelijke machinaties door de gynaecoloog.
Er was geen optie, maar een c-sectie die mijn familie kreeg in tranen uit te voeren. En ik was de Heer danken dat ten minste hij begreep dat ik niet egoïstisch willen dat de normale pijnen. Ik was bang dat het hebben van een laag gewicht van veertig kilo mezelf, kan ik niet kunnen overleven op te houden mijn kind.
Ik geef toe dat ik bloedde drie maanden na keizersnede, de steken opgezwollen en ik had te krijgen van de pus verwijderd. Aangezien er geen hulp, moest ik elk huis karwei als mijn man was uit het land aan een project.
Toch was ik klaar voor mijn tweede keizersnede en extatische om verhalen te lezen dat, zodra een keizersnede altijd een keizersnede. In mijn tweede zwangerschap, werden mijn gebeden weer geluisterd door de Almachtige. Net als mijn man vroeg zich af waarom we landden met een stuitligging baby, glimlachte ik stiekem.
Mijn tweede keizersnede was fantastisch, mijn hechtingen goed geheeld en heel snel, we hadden een actief leven als ik lid weer zetel