Het was leuk! Serieus, het was leuk. Ik dacht dat het zou lang, hard werken (het is arbeid heet!) En het was niet. Ik had de video gezien. Ik had zelfs keek mijn zus-in-law gaan door arbeid. Ik verwachtte uren en uren van marteling, maar vloog door het lachen en veel klappen.
Niet tellen van de tijd dat ik ging gewoon om eruit te komen van een bekeuring, was het de derde keer dat ik was gegaan naar het ziekenhuis in een week. Elke keer voelde het anders en deze keer was het niet anders; Het voelde anders. Ik had een gevoel dat dit was het.
Ik had dat tevoren, maar deze keer heb ik echt voelde. Net als de andere drie keer. Mijn man bleef thuis. Hij had niet het gevoel dat.
Tot de derde verdieping en aangesloten op een monitor, legde ik uit wat er gaande is in de afgelopen 27 uur als ze onderzocht me. Ik liet de verpleegkundige de zorgvuldige aantekeningen die ik de afgelopen dagen had genomen. Het beursgenoteerde elke samentrekking ik had en hoe ver ze waren. Zeven minuten, drie minuten, vijf minuten, een minuut, zes minuten ... de lijst ging en één, 27 uur afgebroken tot minuut stappen en geen van hen meer dan zeven minuten.
Ze glimlachte en zei dat was niet nodig; de monitor zou ons alles wat we nodig hadden om te weten te vertellen. Ze verdween in de gang, bellen over haar schouder, "Ik kom terug in dertig minuten zijn."
De verpleegkundige verscheen nadat ik duwde de kleine knop. "Kan ik u helpen?"
"Je moet me nog eens te controleren." Ik was opgewonden. Dat was het!
Ze keek naar de strook papier de monitor had spuwen ons voor de laatste 10 minuten. Ze glimlachte dat neerbuigende glimlach weer. "De weeën zijn niet eens opdagen. Je bent niet in de arbeid."
"Ik denk dat ik ben. Kijk me opnieuw.
"
Ze had niet een woord te zeggen mij, maar ze deed onderzoek over mij. Zodra ze klaar was, verliet ze de kamer. Ze zweeg.
Zij keerde even later: "Je arts wil weten of je wilt u uw epidurale nu. Je bent op zeven."
"Ja, graag," zei ik tegen haar.
Ik belde mijn moeder en mijn broer. Ik heb niet mijn man noemen. Ik was niet al te blij met hem niet met mij. Ik hoopte dat ze naar het ziekenhuis in de tijd zou krijgen.
De epidurale man kwam binnen. Zegen zijn hart. Ik moest hem nerveus omdat ik bleef herhalen, "Alstublieft, Jezus, laat hem niet missen," over en weer.
Even later was ik verdoofd vanaf zijn middel, niet dat ik ooit in een pijn. Nu was ik gewoon allemaal tingly, binnen en buiten.
Mijn familie aangekomen. Mi