Het was op een regenachtige ochtend op 16 oktober 2003. Het was rond 7 en ik belde het ziekenhuis te laten weten dat ik op mijn manier. Bij aankomst, ze me verschoven van de auto om een rolstoel en ik zat daar bijt mijn tong, dus ik zou niet schreeuwen. Ik was begonnen met weeën te krijgen op ongeveer 06:00 en het was moeilijk om te communiceren was. Ze gaf me een wachtkamer en ik legde er voor 4 uur huilen en ademen de manier waarop mijn zuster had me geleerd. Huilen, omdat iedereen me had verlaten.
Ik voelde dat ik iemand nodig met mij ten alle tijden, maar als ik lag daar alleen, ik voelde me alsof ik moest deze wonderbaarlijke ding te doen op mijn eigen. Na 4 uur kwamen twee verpleegsters in om te zien of ik was uitgezet; Ik had 6 inch verwijd. Ze vervolgens overgebracht me naar een andere kamer waar de kamer geabsorbeerd lichten van de vele ramen. Het troostte me op een manier die ik nooit voor mogelijk had gehouden.
Ik duwde en duwde. Zelfs vervloekte de man dat dit kind me gaf. Misschien Ik pakte deze gewoonte in de film, omdat een monster kant kwam uit me.
Ik was schreeuwen en smeken het kind naar buiten te komen, omdat je ziet, ik gepland op het doen van dit alles natuurlijk. Ik had niet opgegeven nog alleen maar omdat ik niet had gevraagd om de pijn medicaiton. Het was geen gebruik anyways. Ik voelde me een brandwond en tante van mijn dochter wees en verheugden. Het hoofd van mijn dochter!
Ik hoorde een schreeuw en het was mijn dochter die in haar eerste adem van de lucht. Ik hield haar voor een beetje, maar ze nam haar van mij. De sfeer van de kamer is veranderd en ik voelde het.
Ik zag verpleegkundigen lopen (of het lopen vrij snel) van plaatsen naar plaatsen en ik voelde me alsof er iets aan mijn dochter was gebeurd. Ik verzamelde wat energie (waar niemand was) Ik had verlaten om mezelf te duwen en bij het zien van dit, een verpleegster had me liggen terug naar beneden. Ik begon zich zorgen te maken, precies wat er aan de hand? Ineens voelde ik me moe. Een verpleegkundige een anesthesist kwam naar me toe en zei dat ze me had gedrogeerd om me te helpen rusten.
Ik was ongelukkig in de war!
Ze vertelden me toen dat ik hevig bloedde en moest worden overgebracht naar de operatiekamer. Ik heb niet schelen, ik vroeg of mijn dochter was oke! Hij zei dat ze was een gezonde baby, glimlachte en liep weg. Al het andere is een waas.
ik later wakker om te zien dat mijn goede vriend Michael en zijn twee vrienden Weezy en Micki kwam. Z