I las een recensie van een paar weken geleden over een van hun eerdere concerten op deze tour en de schrijver zei dat ze niet klinken als een band. Integendeel, ze klonk als drie afzonderlijke muzikanten samen spelen hun hele verbonden gevoel hebben verloren. Dit wetende gaan, was ik vooral afgestemd op elk spoor van dit horen. Ik ben blij te kunnen melden dat ze klonk als de ontzagwekkende en samenhangende band ze waren, en beter, omdat ze leken te zijn verbeterd musically.They waren één en speelde als een band. Je kon gewoon vertellen hoe comfortabel zij met elkaar waren.
En als de avond vorderde, werden ze zelfs strakker. Toen Stewart Copeland gespeeld alles wat denkbaar is, behalve de downbeat, maar de drie in geslaagd om vastgelijmd aan de onderliggende groove te blijven, was ik ervan overtuigd dat ik was getuige van een band in de ware zin van het word.Not alleen hebben ze spelen als een hechte band, maar de meeste sporen van solocarrière Sting waren aangenaam vermist. Ik ben ook een fan van Sting's solo muziek en hebben een paar van zijn shows geweest, maar ik wilde horen The Police gisteravond en ik deed.
Ze hadden geen Sting muziek, een goede beslissing te spelen. En Sting was nederig en zelfs gestoken beide namen Elke Summers en Stewart Copeland's in een lied. Sting wiegde op de bas en hij verraste me met zijn talent. Als bassist mezelf, kan ik waardeer hoe goed hij is en ik vermoed dat hij heeft sinds de jaren tachtig verbeterd nogal wat. Van slap bas aan duim-picking en vanuit solo riffs in het hoge register tot bloedstollende lage noot grooves, Sting was de meester van zijn bas gisteravond.
En wat verbaasde me nog meer was zijn geweldige mogelijkheid om syncopische bas te spelen tijdens het zingen harmonieuze melodieën. Stem van Sting was te groot. Hij sloeg al de hoge noten, en er waren veel van hen, en elke vocale hun liedjes van hem verlangd genageld. Voor een tijdje tijdens de show Ik dacht dat er wat achtergrond za