Now, interessant genoeg, Aria Pro en papier routes voor 11-jarigen niet meer bestaan. Kinderen hebben tegenwoordig toegang tot Sam Ash en dergelijke voor hun aankopen instrument en voor zover het vinden van een baan te betalen voor hun instrument goed dat is een ander verhaal. Mama en papa waarschijnlijk betaalt voor de thing.Needless te zeggen, ik nam lessen voor twee jaar en bouwde een goede relatie met mijn leraar. Hij leerde me van alles, of probeerde, en ik heb nooit geoefend! Moeder was gewoon blij dat ik iets constructiefs aan het doen was en vond iets wat ik vond.
Ze was een groot voorstander van rolmodellen en keek naar mijn gitaar leraar als one.After de twee jaar, mijn gitaar leraar vertelde me dat hij zou vertrekken en gaf me zijn nummer in het geval wilde ik privélessen. Ik zei natuurlijk mijn moeder en wij verplicht. Blijkbaar iedereen deed ook als de winkel gesloten snel daarna. Jaren later, toen ik oud genoeg was om te begrijpen, of zorg voor die kwestie, vertelde hij me hoe slecht de plaats werd uitgevoerd en hoe de eigenaar niet echt zorg voor zijn leraren.
Uiteindelijk heb ik het nemen van lessen voor 4 jaar in particulier en vandaag de dag, bijna 20 jaar later, ben ik nog steeds het spelen van professioneel ik zou kunnen toevoegen. Dus wat was het-de liefde van het instrument of de leraar die me gekregen om te spelen? Het was de leraar en ik zal je vertellen waarom. Muzieklessen zijn groot voor iedereen die wil om het instrument van hun keuze te leren. Maar grote teachers- dat zijn er maar weinig tussen. Toen ik begon met lesgeven gitaar, ik deed het voor het geld natuurlijk.
Ik had een gemiddelde van dertig studenten en zoals mijn gitaarleraar van de jaren '80, ik leerde in een pa en ma winkel. Naarmate de tijd verstreek, realiseerde ik me wat mijn oude gitaar leraar gaf me dat veel belangrijker dan mijn liefde voor muziek was: het was een vriendschap en mentorschap die een leven lang zou duren. Toen ik begon met