Geheugen van een computer kan worden gezien als een lijst van cellen waarin getallen kan worden gebracht of gelezen. Elke cel heeft een genummerde "adres" en kan een enkel nummer op te slaan. De computer kan worden geïnstrueerd om "het nummer 123 in de cel genummerd 1357" of "voeg het nummer dat in cel 1357 aan het aantal dat in cel 2468 en zet het antwoord in cel 1595". De informatie in het geheugen kan praktisch alles te vertegenwoordigen. Letters, cijfers, zelfs computerinstructies kunnen in het geheugen worden geplaatst met evenveel gemak.
Omdat de CPU maakt geen onderscheid tussen verschillende soorten informatie, is het de verantwoordelijkheid van de software om betekenis aan wat het geheugen ziet als niets anders dan een reeks getallen te geven. In bijna alle moderne computers wordt elke geheugencel opgezet om binaire getallen op te slaan in groepen van acht bits (een byte). Elke byte kan 256 verschillende nummers (2 ^ 8 = 256) vormen; ofwel van 0 tot 255 of -128 tot 127. Om grotere aantallen te slaan, kan een aantal opeenvolgende bytes worden (typisch twee, vier of acht).
Bij negatieve getallen zijn vereist, worden zij gewoonlijk opgeslagen in two's complement notatie. Andere opstellingen zijn mogelijk, maar worden meestal niet buiten gespecialiseerde toepassingen of historische contexten gezien. Een computer kan elke vorm van informatie op te slaan in het geheugen als het numeriek kan worden weergegeven. Moderne computers miljarden of zelfs triljoenen bytes van het geheugen. De CPU bevat een speciale reeks geheugencellen opgeroepen registers die kunnen worden gelezen en geschreven veel sneller dan het hoofdgeheugen gebied.
Er zijn doorgaans twee tot 1 100 registers afhankelijk van het type CPU. Registers worden gebruikt voor de vaak gebruikte gegevens moeten voorkomen dat toegang hoofdgeheugen telkens gegevens nodig. Als data wordt voortdurend gewerkt aan, waardoor de noodzaak om toegang te krijgen t
(2)