Een telefoon ringen en een drie jaar oude kind antwoorden. De beller vraagt is je moeder thuis? Het kind zet onmiddellijk de telefoon neer en roept de moeder aan de telefoon te beantwoorden. Dit kind heeft de intentie van de verstaan Moeder beller te spreken. Op deze leeftijd de meeste kinderen gebruik maken van de directe situatie om hen te helpen interpreteren wat mensen zeggen. Ze negeren vaak de details van de toespraak die ze horen. Wat oudere kinderen kan gaan naar het andere uiterste.
Zij zullen volledig vertrouwen op de letterlijke betekenis van een zin en negeren de sociale of conversatie context. Dus een vier jaar oude die vroeg: "Is je moeder thuis? ' kan heel goed te beantwoorden, "Yes" en wacht tot het gesprek continue.From ongeveer drie tot zes jaar leren kinderen veel over conversatie gedrag. Dit omvat geleerd hoe om te vertellen of om een verklaring letterlijk nemen of niet, zoals in ons telefonisch voorbeeld. Het omvat ook de ontwikkeling van het bewustzijn en de gevoeligheid voor de gevoelens van andere mensen en hun behoefte aan informatie.
Jonge kinderen hebben de neiging om dingen te vragen of mensen te vertellen om dingen rechtstreeks te doen. Zij zullen zeggen: "Swing mij" of "Ik wil een koekje." Oudere kinderen, vanaf ongeveer 4-5 jaar zal gebruiken adultlike indirecte verzoeken. Zij zullen zeggen: "Wil je me zwaaien?" of Kan ik een koekje? "Zij zullen ook redenen om verzoeken, zoals Gimme de hamer-ik nodig it.This verschuiving van directe naar indirecte verzoeken verklaringen die gerechtvaardigd zijn weerspiegelt een beter begrip van de sociale en interpersoonlijke factoren in de communicatie.
Als volwassenen met elkaar praten ze routinematig op maat hun spraak om hun luisteraars aan te passen. Bijvoorbeeld, wanneer twee vreemdelingen krijgen een communicatie probleem die inhoudt dat het over bijzondere geometrische vormen (zoals in een ander artikel in mijn profielpagina) begonnen ze met behulp van lange beschrijvende zinnen , en vervolgens geleidelijk te verkorten die zinnen als ze stilzwijgend de ontwikkeling van een twee-persoons-code (Krause & Glucksberg, 1977).
Wanneer verpleegd schoolkinderen krijgen een versie van deze taak (check mijn profielpagina), ze gedragen zich alsof er een stilzwijgende code had al ontwikkeld. De beschrijvingen geven ze aan elkaar zijn kort, eigenzinnig, en vrijwel uninformative aan de luisteraars (Glucksberg, Krauss, en Welsberg, 1966) .Met de verdere ontwikkeling van hun taal en social