wettelijke definitie van beroep
Door
SJ Tubrazy
Het woord beroep is één van de variabele betekenis. In zijn originele en strikt technische zin, een beroep werd een procedure geïntroduceerd in het eigen vermogen de praktijk van het burgerlijk recht, waardoor de hele zaak werd verwijderd uit een lagere naar een hof van appel en er geprobeerd de novo op bewijs nieuw geïntroduceerde, worden onderworpen aan een nieuwe en definitieve vaststelling alsof het niet eerder geprobeerd, en zonder enige verwijzing naar de conclusie van de inferieure Hof.
Vandaag de dag, kan beroep nog steeds worden gebruikt in een technische of beperkte zin van een bepaalde vorm of methode van beoordeling vergelijkbaar met de oproep in het eigen vermogen, waarbij de hele oorzaak is verwijderd om een superieure Hof voor een proefperiode de novo en volledige heronderzoek te wijzen, maar Het is niet altijd gebruikt in de statuten met zijn strikte betekenis, en het is uitgegroeid tot een periode van algemene strekking in de wet, die verschillende betekenissen in verschillende jurisdicties en omstandigheden, en geen absoluut vaste en definitieve betekenis heeft.
Dit is grotendeels te wijten aan de diversiteit van de wettelijke bepalingen betreffende de beroepsprocedure en de verschillende zintuigen waarin het woord beroep daarin wordt gebruikt, maar het is gezegd dat zonder verwijzing naar een specifieke wettelijke bepaling het fundamentele idee van het woord is dat van een herziening van het proces in een proces dat al heeft gehad en niet een proef van de zaak de novo.