Waar in gemeen recht, is gebonden aan op maat en bestaat dus door feit, in het burgerlijk recht, bestaat de wet, omdat de autoriteit die de regering heeft besloten zo (Reichel, 1999, 90-93).
De aanduidingen van gemeenschappelijke en burgerlijk recht zijn kunstmatige conventies in tegenstelling tot natuurlijke divisies. Ze zijn een middel om te scheiden en de verschillende systemen met elkaar vergelijken door het bundelen van gemeenschappelijke kenmerken en contrasterende ze aan anderen. In elk rechtssysteem, zijn er bij de belangrijkste onderdelen; materieel recht en procesrecht.
Materiële recht, als het gaat om strafrecht, dicteert wat een misdrijf vormt. Zoals eerder onderzocht, de common law basis voor deze aanwijzing is op maat, terwijl het burgerlijk recht een is een geschreven code (Reichel, 1999, 109).
Procesrecht behandelt de manier of methode waarbij het materiële recht wordt toegediend. In het gemeen recht, het beginsel van de stare decisis stropdassen het proces om het basisprincipe van de gewoonte. Rechters worden verondersteld om hun beslissingen te nemen op basis van hoe die beslissing hebben gemaakt in het verleden.
Om aangepaste evenwicht te brengen met het eigen vermogen, de common law traditie houdt zich aan het principe van de verbijzondering in het procesrecht. Verbijzondering kan een rechter de flexibiliteit om een specifiek geval te onderscheiden door zijn bijzondere feiten van die eerdere zaken op lijkt. Op een zodanige wijze, de rechter bevrijdt zichzelf op een vraag op basis van billijkheid te beslissen, in tegenstelling tot strikt gebaseerd op maat.
Dit zorgt voor een rechter om te voorkomen dat gedwongen om een onterechte conclusie op een vraag om te komen om de onschendbaarheid van aangepaste (Reichel, 1999, 117) te behouden.
Onder de civil law traditie, een rechter wordt verondersteld om te kunnen sprokkelen uit de wet van de juiste beslissing door middel van logische deductie. Als dit niet mogelijk is, in theorie, het is de schuld