Het vergelijken van common law en civil law tradities in juridische systems

van de rechter voor de wet niet goed van de wetgever het begrip voor het niet verstrekken van de rechter met een voldoende juridische code. In werkelijkheid kan het burgerlijk recht rechter niet altijd een specifiek statuut dat de bijzondere feiten van de zaak behandelt. Dit is te verwachten aangezien de wetgever niet kan worden verwacht te anticiperen alle mogelijke scenario.

Hoewel het de bedoeling van de civil law traditie rechters ontkennen elke mogelijkheid om wat er gebeurt in de praktijk is dat een rechter neemt de meest toepasselijke statuut en vervolgens toont schriftelijk hoe hij logisch ging van die wet op de feiten van "de wet, te maken" het bijzondere geval en dan aangekomen bij zijn beslissing (Merryman, 1985, 39-45).

Uit deze beschrijvingen van de basisprincipes van het procesrecht in de twee tradities komt de meer specifieke adjudicatory processen gebruikt door elk.

De common law traditie maakt gebruik van hoor en wederhoor, terwijl de civil law traditie maakt gebruik van een inquisitoire proces. De hoor en wederhoor is degene die in de Verenigde Staten. De oorsprong zijn in de werkelijke fysieke gevechten tussen twee kanshebbers waar de gedachte gebruikt te worden dat de winnaar had waarheid aan hun kant, terwijl de verliezer schuldige moet zijn geweest. Na verloop van tijd, deze gevechten werd sterk gereguleerd met procedureregels en uiteindelijk uitgegroeid tot het proces dat vandaag bestaat.

De basis van de hoor en wederhoor systeem is dat de waarheid zal worden blootgesteld door middel van een soort van de concurrentie. Procedure duurt vaak voorrang boven inhoud, en dus het doel van de inspanning te behouden, kruisverhoor en meerdere actoren zijn pijlers van het proces. Kruisverhoor doet denken aan het zwaardvechten van oude in dat het een vijandige proces bedoeld om de oppositie in diskrediet te brengen.

De meerdere actoren zijn de aanklager, die de verdachte schuld, de advocaat die de onschuld van de cliënt beweert, en de rechter die fungeert als scheidsrechter (Reichel, 1999, 142) beweert.

De civil law traditie verkiest en inquisitoire proces dat staat in schril contrast met de tegenspraak één. In een inquisitoire procedure, de rechter is niet louter een scheidsrechter, maar het principe acteur. De rechter tracht door middel van zijn persoonlijke onderzoek van zowel getuigen en bewijs om de waarheid in een zaak te bepalen.

Het proces zelf is veel meer als een openbaar onderzoek dan hoor en wederhoor 'strijd van de advocaten.