Door het uitstellen van het nemen van tijdige en passende maatregelen artsen en verpleegkundigen zouden kunnen handelen op een manier die niet aan de standaard van zorg te voldoen. In het geval dit niet leiden tot schade aan het kind, kunnen deze artsen en verpleegkundigen aansprakelijk voor medische malpractice.Look zijn op een gepubliceerde vordering met betrekking tot wat een saai zwanger was geweest, de aanstaande moeder was 13 dagen na haar vervaldag. Ze werd in het ziekenhuis voor de geplande levering van haar baby.
Na haar opname in het ziekenhuis, een van de artsen haar gescheurde membranen in een poging om haar arbeid te vergroten. Een vermelding in haar grafiek gedocumenteerd dat er weinig tot geen vruchtwater waargenomen. Op een gegeven moment begon de foetale hartslag monitor niet geruststellend traces tonen. Maar, 6 uur daarna medicatie werd toegediend om weeën te stimuleren. Ondanks het feit dat dit medicijn ook potentieel van meest tot hyperstimulatie, progressief hogere doseringen van het geneesmiddel kregen gedurende de volgende paar hours.
During deze tijd, onthulde het ongeboren baby hartslag aangegeven eind vertragingen, toenemende uitgangswaarde in Naast tussenpozen van afnemende variabiliteit de medicatie deed niets om haar arbeid te bevorderen. Op meer dan een gelegenheid, twee verpleegkundigen probeerde om te gaan met de vertragingen echter niet verpleegkundige deed niets over de voortdurende toediening van het geneesmiddel. Rond 7 uur na de eerste keer dat de medicatie werd gegeven, begon de foetale hartslag gestaag toe, een teken dat de baby werd een poging om te compenseren voor een afname van het aanbod van oxygen.
Nearly vier uur na de eerste tekenen van foetale DISTREE de verloskundige besloten om een vacuüm extractie proberen. De verloskundige heeft negen pogingen in vacuüm extractie. Aangezien deze arts probeerde de vacuümextractie, de foetale hartslag metingen verslechterd tot een niveau suggereert terminal bradycardie. Nu