In juli 2008, presidentskandidaat, Barack Obama een toespraak in Berlijn voor een grote massa van de Europeanen en beweerde dat "Amerika heeft geen betere partner dan Europa" . Hoewel de toespraak was in het grootste deel van een electorale daad gericht aan de Amerikanen bleek ook een verklaring van het begin van een nieuwe periode van goede betrekkingen tussen de VS en Europa zijn als Obama werd verkozen. De donkere dagen van de "war on terror" zou eindigen. Europa hield Obama.
Tot slot dingen waren niet zo veel te verwachten en, zodra Obama won de verkiezingen, hij leek niet zo veel zorgen over Europa. Azië was nu het middelpunt van de aandacht in de buitenlandse politiek van de zogenaamde eerste Aziatische president van Amerika. Obama was de invoering van de '; Azië pivot' ;. Vervolgens werd de VS verlaten zijn traditionele bondgenoot?
De Veiligheidsraad veld, en dus van de NAVO, is een van de belangrijkste bronnen van de confrontatie tussen de beide partners sinds de jaren 1990.
In weerwil van de top van Lissabon in 2010, waar ze een aantal afspraken, de Verenigde Staten is nog steeds uitgeput van een Europa dat geen zorg heeft voor zichzelf en dat ontbreekt praktische betrokkenheid bij de alliantie. Bob Gates in zijn laatste toespraak als minister van Defensie bekritiseerd Europese leden voor "De tekorten in de militaire uitgaven en de politieke wil".
De VS is weg van de conflictueuze imago dat Bush had verleend bewegen.
De regering-Obama is de ontwikkeling van een buitenlands beleid op basis van de zogenaamde "smart power" wat betekent het intelligent gebruik van alle beschikbare instrumenten, zowel van de harde en zachte macht, World problemen geconfronteerd. Obama is minder agressief als leider dan zijn voorganger. Hij wil niet naar Amerika in nieuwe conflicten te betrekken en als hij dat doet is het op een multilaterale wijze zoals in het Libische conflict. Hij wil dat de VS "te leiden van achter" en laat andere bevoegdheden om de zichtbare acteurs zijn. Syrië is een goed voorbeeld van.
Deze Amerikaanse 'bekering' in een meer vreedzame acteur verbindt met de traditionele civiele macht van de EU. Diplomatie, onderhandeling en, indien van toepassing, economische druk zijn de armen van Europa. De regering-Obama is volgens dezelfde weg die de verstandhouding tussen beide partners stimuleert. Zelfs als ze niet eens kunnen worden in alles, deze gedeelde waarden te helpen om betere posities te vinden.
Paradoxaal genoeg, hoop is