Victory, vooral als het gaat na een lange, harde en ongelijke strijd, kunt proeven erg lief. Het feit dat de Anna Hazare geleide beweging tegen corruptie het Parlement heeft gedwongen in te stemmen met de belangrijkste elementen uit het ontwerp van de Jan Lokpal Bill is een uiterst belangrijk een en kan mogelijk een keerpunt in de manier waarop de democratie wordt beoefend in India . Dit is een instantie waar mensen onrustig iets eerder dan tegen haar, en hield tegen een campagne van sluwheid en laster, van het soort die meestal slijt haar oppositie in walgen onderwerping geweest.
Kronkelendheid werd tegengegaan door koppigheid, en uitstel door een vorm van emotionele arm-draaien, heeft de beweging niet wankelen, noch heeft zij verlagen de inzet voor zichzelf. Het gegokt alles, elke keer en heeft uiteindelijk won. Of heeft het? De single grootste struikelblok in dit hele proces is een groot gebrek aan intentie op een deel van niet alleen de overheid, maar de hele politieke klasse geweest.
Als we bevrijden onszelf voor een moment uit de debatten over welke versie van het wetsvoorstel beter was en of het vasten was een legitiem onderdeel van de democratie of niet, kunnen we ons afvragen waarom, ver van zijn voeten te slepen op de factuur, heeft de overheid niet van harte kampioen in plaats daarvan de oorzaak? Voor een administratie die belegerd is geweest over de kwestie van corruptie, zou niet een robuuste daad van wetgeving hebben precies het juiste signaal uit te zenden geweest? Het zou hebben toegeëigend de protestbeweging, en gebruikte het als dekking om de rekening te navigeren door de politieke klasse, en ontpopt als een beetje laat, maar toch, heldhaftige redder.
En toch, hij koos zich te verzetten tegen het wetsvoorstel op elk moment, met alle mogelijke middelen, maar dat van eerlijke onderhandelingen. Dit bleef tot het einde, het creëren van een crisis van vertrouwen en leidt tot geharde posities aan de andere kant. Tussenkomst Rahul Gandhi was een voortzetting van het script. Ongeacht de verdiensten van zijn suggestie, de manier waarop hij in het debat en de bizar vertraagde aard van de timing leek het alsof hij op een andere planeet en geteleporteerd zijn manier zonder besef of interesse in wat eerder gebeurd.
Zijn verdwijning onmiddellijk na schijnbaar deelname aan de Inter-P arty Parlementaire Elocution Contest maakte het gemakkelijk voor zijn daden te worden gedecodeerd als een verder bewijs van de overheid verheven desinteresse in de kw