In 1969, Kevin P. Phillips schreef een boek genaamd The Emerging Republikeinse meerderheid, die de beweegredenen van een natie die hij geloofde zou stevig naar rechts uitgelegd. Zijn analyse juist bewezen als de laatste veertig jaar slechts drie van de laatste tien verkiezingen hebben gezien wordt gewonnen door Democraten. Van Nixon aan Reagan Bush Jr, hebben de Republikeinen een stabiele meerderheid in het land gehouden en schijnbaar kon geen kwaad doen onder hun kiesdistrict.
Jimmy Carter en Bill Clinton waren de enige Democraten die door hun ijzeren greep op het Witte Huis en Capitol Hill kon breken. De Democratische presidenten vóór die tijd waren in overvloed, maar linkse politiek werden anders ervaren, in het bijzonder voor de culturele veranderingen van de jaren zestig.
Met de opkomst van deze sociale en culturele vraagstukken in de reguliere politiek, en het beeld van de Democraten als zacht op het communisme zowel aangewakkerd een viscerale reactie van de kant van zuiderlingen en landelijke Amerikanen in de omhelzing van de conservatieve en Republikeinse politiek. Een onhandige alliantie werd gemaakt door de vaststelling van sociaal conservatieve kwesties met hun nieuw verworven kiezers, die vroeger de Democratische kiezers waren.
De rechter, voor de transformaties van de jaren zestig was vooral een feest van de grote bedrijven en de New England politici grondig losgekoppeld van kleine stad Amerika.
Met onze meest recente verkiezing van Barack Obama tot president van de Verenigde Staten, veel aan de rechter worden afgehaspeld op zijn implicaties. Grillig, samenzweerderige paranoia stralen van de franjes en uitroepen over de situationele nadelen die de Republikeinen werden in zijn uitspraak van de dag in de mainstream.
Alsof het slechts een tijdelijke situatie veroorzaakt door een noodlijdende economie en een zeer impopulaire president George Bush. Geen van deze zijn volledig verantwoordelijk voor de verandering, het is veel eenvoudiger als waarom een Democratische tijdperk is op de horizon en het einde van de Republikeinse overheersing is in zicht. De combinatie van een meer open-minded en het accepteren van cultuur in de jeugd, samen met allochtone bevolkingsgroepen die zwaar te stemmen naar links hebben een omslagpunt in de oude Republikeinse meerderheid bereikt.
Het is onwaarschijnlijk dat de conservatieve politiek opmars zal maken onder deze groepen, zoals de stijgende traagheid van hun politiek zal versterken zijn eigen ideolo