Een auteur vaak begint zijn carrière als lezer. Ik adviseer uitgebreide lezing van de jongeren die op het punt om hun carrière te beginnen als auteurs. Een gevorderde cursus in de grammatica is alleen voor degenen die willen hun carrière als critici na te streven. Een hoge dosis vocabulaire maakt het mogelijk om hoogdravende woorden in hun samenstellingen. Zij hebben alle mogelijkheden om je een hervormd auteur, maar niet per se een populaire. Samenstelling rijke literatuur waarde niet hetzelfde als een met een hoge penetratie en populariteit.
Om grotere lezers te bereiken van de laatste twee kwaliteiten zijn van essentieel belang. Uw gebruik van woorden en grammaticale wit mag niet bederven de eenvoud. Soms zeer geleerde auteurs maken deze verschrikkelijke fout en dus proza zo abstract naar de gemeenschappelijke lezers dat het doel blijft vaak onvervuld te creëren.
Een simplistische stijl is dus wat we nodig hebben. Net als elke andere vorm van kunst schrijven is ook verbeterd door imitatie. Vanaf het begin van onze studie in de literatuur scherpen we onze vaardigheden door alleen te imiteren grote auteurs.
Dit is waar het lezen in het spel komt. Een succesvolle auteur baseert zich op uitgebreide lezen. In tegenstelling tot de overheid klerk die uitsluitend is gebaseerd op de krant voor zijn dagelijkse doses van de literatuur, moet een auteur zelf geen beperking in een bepaald genre van literatuur. Er wordt gezegd dat als je wilt om een schrijver te worden voorkomen dat kranten. Dit is zo waar. De kranten zijn bekend om hun over-simplistische manier. Een auteur moet echter selectief het materiaal hij kiest voor het lezen zijn.
Hij weet helemaal goed dat hij een eindige en korte leven heeft gegeven, dus het zal een dwaasheid om te verwachten dat alles wat ooit is geschreven door de mensheid te lezen. De auteur weten zijn beperkingen zal alleen richten op de materialen die zijn doel zal dienen.
Ik las een paar lezingen door een gerenommeerd grammaticus en auteur van alle tijden. Tot mijn stomme verbazing, ongeveer 90% van deze lezingen bestaat uit sarcasme en de aanval op de bestaande taalsysteem.
De rest bestond uit slechts enkele vage voorstellen van een paar dingen die gedaan kan worden om dit systeem te verbeteren. Ik was erg teleurgesteld over de aanpak van de auteur. Waarom zouden we besteden 90% van onze tijd door het lezen over dingen die we al kennen? Ik was zo verveeld met deze hyperkritische en abstracte benadering van de auteur