Turkish is een vreselijk moeilijke taal, een opgeleide vriend vertelde me, waarbij het missen van een eenvoudige kleine medeklinker in zijn lange en grammaticaal complexe woorden kan de hele betekenis van een zin te wijzigen. Als je mist de negatieve, gemarkeerd met "m-", in de bilmiyorum [Ik weet niet], bijvoorbeeld, kan je uiteindelijk zeggen biliyorum [ik weet]. Tricky, die stiekeme weinig elementen die zo veel betekenis afhangt; godzijdank, dan, dat ze niet bestaan in niet-Engels sommige diensten niet zij Het is moeilijk om niet linguocentric te zijn?; en moeilijk te bekritiseren andere mensen omdat ze zo-of moet ik heb een beetje "niet" daar geplaatst? Het duurt een tijdje voor de kinderen om te beseffen dat ze spreken een taal die is een van de vele; wat zich aandient als zo noodzakelijk en onveranderlijk als de structuren waarin kaderen we onze gedachten? We moeten denken dat onze moedertaal heeft een vanzelfsprekendheid en noodzaak niet gedeeld door anderen, maar we kunnen niet altijd vergeven. Zulke gedachten kan begrijpelijk zijn, maar ze zijn parochiale toch. Genomen om een extreme, ze grenzen aan het rijk van zelfgenoegzaamheid; aan de andere grens van die ligt racisme. Het lijkt niet onredelijk om te suggereren dat de persoon aan wie hun eigen taal is niet mysterieus een succesvolle copyeditor niet kan zijn. Dus kijk niet naar Engels copyediting van iemand die is niet verontrust door de willekeurige kenmerken van het Engels grammatica en spelling (kijken, in plaats daarvan, door middel van de hyperlink aangegeven) -troubled ze zouden moeten zijn; maar ze moeten ook worden betoverd door het. Voor onze eigen taal is ook een bron van genot: het is waarschijnlijk immers om de enige waarmee we ooit echt geworden, intiem kennis zijn Het punt is dit:. Dat we niet kunnen genieten van deze tenzij we beseffen de rampenplannen en kwetsbaarheid. Vertrouwdheid rassen minachting; en iemand die toont minachting voor hun eigen taal mag niet worden bewerkt andermans woorden.
Job hunting