Het hele water lichaam was bedekt met hen. Waar je ook kijkt, kun je de groene bladeren en roze lelies zien. Boven de zon scheen fel en door de openingen tussen de blaadjes je kon zien de blauwe stralende hemel schijnt op het water. De lucht was een beetje vochtig van de regen van de dag ervoor en de kikkers zweefde rond lui met alleen hun ogen de oppervlakte boven het water. Bijna de helft weg over de rivier daar zat een boot op zee, met twee meisjes. Ze waren amper tien jaar oud en deelden hetzelfde gezicht.
De jongste van de twee hield een roeispaan in haar handen, terwijl de andere trok op een lelie steel. Naast haar had ze een paar meer lelie stengels reeds opgelapt. De kleine staarde wezenloos naar haar zus en gaapte. Na een tijdje ze kreunde, "Ik heb honger!" En gebreide haar wenkbrauwen met ontzetting. Haar zus betaalde haar geen aandacht. Ze had al kreeg de stengel werd ze trekken aan, maar nu staarde iets heel scherp.
"Wat is het?" vroeg haar zus en begon verschuift naar haar zijde om te zien wat het was.
"Blijf waar je bent, Lolo!" snauwde haar zus, "Laten we naar huis gaan .
"
Lolo trok een sulky gezicht en begon rij, terwijl haar zus keek vooruit. Ze stopten na een tijdje weer als de oudere zus gevist lelies weer. En dan gingen ze roeien. Ze waren meer dan de helft weg over de rivier toen de oudere struikelde op de vloer van de boot en leg alle opgerold. "Ik heb honger!" Riep ze luid.
'Wat denk je dat moeder kookt vandaag, Mono, "mijmerde haar zus.
" Waarschijnlijk gewoon rijst weer, "grumped Mono," niet genoeg voor ons allemaal. "
" Misschien als we verkopen deze lelies op de avondmarkt, we kunnen aardappelen morgen, "zei Lolo, opgewonden.
" Of, kunnen we net hebben deze lelies. "
" Maar ... ik mis aardappelen, "kreunde Lolo weer.
Een paar minuten voorbij en dan Mono plotseling sprong in het water.
" Mono "
Ze opgedoken.
" Wacht hier. Ik kom terug. "
" Mono! "
Maar ze weg was.
Lolo plofte neer op de vloer van de boot en vroeg zich af wat Mono was maximaal. Ze was erg hongerig.
Vroege die ochtend, moeder had Mono geraakt en vertelde haar iets vervelends. Daarna Mono Lolo had besteld om haar te volgen, zelfs als de moeder schreeuwde vanaf de achterkant.
Lolo had geen idee over deze onzin en vertrouwde dingen beter door de avond zou zijn. En dus ze plat op de vloer te wachten de boot en wacht op Mono.
Ze vroeg zich af of ze er iets aan de onderkant zag. Wat als het was schat? Ze zouden