The Reunion
Ik heb nog nooit een stuk van stro gedacht als ik een vriend als Nonoy zou hebben. Hij is de jongste van de vier kinderen en de laatste van de drie, die werd toegebracht van de dodelijke Dengue Fever, dat het leven van velen heeft bedreigd.
"WitchyWitchy", Nonoy zou me bellen, want ik ben de heks achtige schepsel stro op Nonoy van glas die meestal staat aan de kant kast, "het is water weer tijd", zou hij graag zeggen.
Hij zou op zijn minst een glas water of meer drinken om zich te ontdoen van de mug bacteriën in zijn bloed te krijgen, en hij dit om de vijftien minuten zou doen of tenminste wanneer zijn maag kon nog geschikt voor de enorme water dat hij in te vullen. Ondanks zijn hoge koorts, Nonoy voorbeeld nog steeds een vrolijke en gehoorzaam kind. Hij dronken ... en dronken en dronken ...... door mij!
Ik was niet alleen op Nonoy's glas.
Ik heb andere vrienden - "Bondat", de dikke buik stro, en "Squashy", de bekende Halloween pompoen stro
Squashy was Cocoy vriend, Nonoy oudere broer die Dengue Fever kreeg vier dagen vooruit Nonoy en wie. slaapt op een bed naast Nonoy's. In tegenstelling tot Nonoy, zou Cocoy mopperen en zeuren voor een tijdje voor het drinken zodat hun moeder zouden sommige trucs doen om hem te laten drinken. Cocoy en Squashy waren vroeg ontslagen. Ze ging naar huis voor ons, dus ik kreeg gescheiden van Squashy voor een tijd. Maar ik kan met trots zeggen dat ik nuttiger dan hem vanwege Cocoy's klagen.
Bondat aan de andere kant was Tito's eenzame vriend, omdat ze verbleven in de Intensive Care Unit (ICU). Hij was de eerste die de bedreigende ziekte te verwerven. En ja, hij was het meest kritisch. Tito bijna stierf toen hij bewusteloos te wijten aan een constante hoge koorts en bloedvergiftiging. Dat was de tijd dat ik zou horen moeder reciteren van een gebed met die ketting van kralen met een kruis in het midden ... Ze bleef herhalen van het gebed, dat klonk als een gejammer ... Dat was ook de tijd toen ik de ogen van de moeder waren meestal pijnlijk en gezwollen.
Ik zou altijd vragen waarom, maar Nonoy zou mij niet horen. Ze heeft geprobeerd om zo een glimlach Nonoy beter zou voelen, maar waarom het verdriet en de zorgen achter haar glimlach? Mijn vragen bleven onbeantwoord.
"Tito's ouders, naar de ICU alsjeblieft," klonk de intercom. Moeder en vader sprong uit bed, zowel huilen en schudden. Maar geen van hen kon spreken. Toen ze terugkwam, had moeder niet helpen, maar barstte een luide kreet. Vad