"We moeten een technicus voor Tito's CT-scan te krijgen", zei vader in een hoopvolle stem. "Hij zal in orde zijn." Hij voegde eraan toe, probeerde te kalmeren emoties moeder. Met deze, zou de moeder rustig snikken in een hoekje ...
Ik heb meegemaakt hoe hun familie was omhuld met angst ... .hoe ze worstelden ... .hoe ze gebeden ...
en hoe ze geloofden in HEM!
Na een paar dagen, Nonoy en ik werden bevrijd uit het ziekenhuis blues. Geen laboratoriumtests, geen verpleegkundigen meer, niet meer van de instructies van de arts, en niet meer medisch technologen die moeder belde vampiers, omdat ze bij het krijgen van het bloed van mijn vriend hield. Ik voelde me blij en opgelucht dat mijn lieve vriend was buiten levensgevaar, maar het gevoel vrij werd verminderd met de gedachte dat Tito was nog steeds in gevaar. Een of andere manier werd ik getroffen met de gevoelens van de familie.
We gingen naar huis met tante Andrea omdat vader en moeder hebben om te verblijven met Tito, die nog steeds op de intensive care was.
En dus werd ik herenigd met Squashy thuis. Ik moet zeggen dat hij blij om ons ook te zien was. Hij vertelde hoe hij en Cocoy naar het huis Kuya Eric's in Manilla en hoe verveeld ze waren tijdens hun verblijf daar zijn gegaan. Ik concludeerde dat ze gemist Tito en Bondat ook. We missen ze, en niemand van ons wist wat er zal gebeuren met hem.
De familie opgehangen op, bidden en wachten. Tot slot, de lange wachttijd voorbij is. Moeder belde op een avond.
Toen de telefoon ging, niemand ademde, niemand durfde te spreken. Het was toen dat ik hoorde hartslagen luider dan geschreeuw. Ze sprak met Nonoy zeggen .... zullen ze naar huis komen met Tito - en hij overleefde! Joy gevuld elke hoek van het huis en elke hoek van het huis van de buren.
Na een verblijf in het ziekenhuis voor 14 dagen, Tito was terug en levend. Moeder beschreef hoe moeilijk de tijden waren tijdens de ICU dagen.
Ze vertelde toen hij de tweede aanval van stuiptrekkingen, had toen hij moest reeks tests ondergaan om uit te vinden wat het was, toen moeder moest vrienden, familieleden, priesters en nonnen voor het gebed te vragen, en toen ze moest blijven bij de kapel hulp lang. "Dit", zei ze, "is Gods wonder".
Het gezin werd herenigd, en we waren ook herenigd