Al gebruikt hij bronnen uit de Amerikaanse oogpunt, ze worden gebruikt, of liever misbruikt in dit geval, een beeld van Nasser leiden van de Amerikanen bij de neus verf. Bijvoorbeeld, in het hoofdstuk met de titel gewoon "Suez, 1956" stelt dat "(Eisenhower en minister van buitenlandse zaken Dulles) voelde even sterk, met het argument dat alle nieuwe onafhankelijke landen zou wenden tot de Sovjet-Unie, tenzij de Verenigde Staten tegen zijn bondgenoten.
" Met te boeken
McNamara's door het forceren van de volkeren om hun dun verhulde poging tot re-verovering van het Suezkanaal afbreken - deze passage, McNamara duidelijk stelt dat de Verenigde Staten was "verraden" zijn bondgenoten - Groot-Brittannië, Frankrijk en Israël. heeft de potentie om meer eerlijk en evenwichtig in zijn interpretatie van de gebeurtenissen, in het bijzonder bij het uitbeelden van premier Anthony Eden als "high-gespannen" en "over-bevorderd", maar is nog steeds geneigd om te verwijzen naar de Egyptische politiek als persoonlijk ontwerp van slechts één man.
Bijvoorbeeld, een incident in Jordanië werd gekenmerkt als steeds een 'slagveld tussen Groot-Brittannië en Nasser ... ", maar nergens in hetzelfde hoofdstuk omvat McNamara karakteriseren een incident als" tussen Eden en Egypte. "Deze duidelijke fout in zijn standpunt en het gebruik terminologie en syntaxis voegt alleen maar olie op het vuur van de critici van nationalistische geschiedenissen, die dit is duidelijk een voorbeeld van.
Daarnaast is het bijna onmogelijk om McNamara's karakteriseringen van Nasser en Egypte motivaties serieus nemen omdat hij niet onder elke werkt vanuit het Midden-Oosten, laat staan Egypte. Ook McNamara is in tegenstelling tot Jankowski in een ander opzicht; terwijl Jankowski maakte het geval is voor zijn gebruik van bronnen vanaf het begin duidelijk, McNamara niet. Dit verschil zou kunnen worden uitgelegd als een verschil in stijl of aanpak van de geschiedenis, maar kan ook leiden tot een geloof d
Geloof in Change