Canadese politiek is vrijwel hetzelfde als de Amerikaanse politiek, voor zover dat u een stelletje advocaten en zakenlui, die allen illusies van grandeur en de God complex, al het gepraat over hoe slecht hun tegenstanders zijn in plaats van hoe goed ze kunnen zijn. Toen gaf het hoogste ambt in het land voor zover het politieke vertegenwoordiging gaat, hoewel, Canada heeft een vrij domme paaltje. De gouverneur-generaal, en benoemde en de positie van "gestalte en vertegenwoordiging" niet gekozen, heeft eigenlijk meer vermogen dan de minister-president van Canada.
Canada laat het is premiers aan mensen dat ze politieke gunsten als senatoren, die een aanzienlijk bedrag te hanteren verschuldigd kiezen van macht als het gaat om het aannemen van wetten en statuten. Vier jaar van de dienst, waarvan zij eigenlijk alleen moeten laten zien een paar keer per jaar voor, zijn betaald voor de rest van hun leven, zelfs als ze nooit een voet in het Parlement weer. Kamerleden zijn de leden van het Parlement, die zijn gekozen om de werkelijke belasting betalers te vertegenwoordigen in het parlement, maar helaas, hebben weinig tot geen werkelijke power.
And nog steeds de koningin is op ons geld, en is de figuratieve staatshoofd. Ze kan een wet goed te keuren, maar dat de wet zou eerst zijn doorgegeven in het Parlement. Canada is een apart land uit Groot-Brittannië nu, met geen echte verplichtingen aan de monarchie, maar we hulde aan de positie van de gouverneur-generaal. Nogmaals, dat iemand die niet gekozen was, maar hanteert meer vermogen dan de minister-president, en benoemt ongeveer een derde van de parlementsleden, ongeveer 110 van hen, die deel uitmaken van het Europees Parlement (het "Hogerhuis").
De overige twee derde, of ongeveer 310 zetels, worden gekozen door de regionale stemmen in elke provincie tijdens de federale verkiezingen (de "Tweede Kamer"). Het lijkt erop dat de grondleggers schreef dit overzicht op de politiek van Canada. De grondleggers van Monty Python's Flying Circus, dat is.
Je moet echt diep graven om erachter te komen wat een politieke partij voor staat, zoals de verkiezing-time campagnes zijn altijd net een aanval advertenties tegen de andere leiders van de belangrijkste politieke partijen; de Liberalen, Nieuwe Democraten (in tegenstelling tot de oude), de Groene Partij (beter dan de blues!), de conservatieven (ja, ze dragen goedkope schoenen), de Marijuana Party (alleen in Canada, zeg je?) en private kandidaten zonder nationale party.
Canadian