De twintigste eeuw was de gouden eeuw van ambiguïteit. Hoeveel vroegere werken kunt u denken aan die top de subjectiviteit van Ulysses, het verhaal inconsistentie van Slaughterhouse-Five, de abrupte beëindiging van "Monty Python en de Heilige Graal," of het ... wat dat was van de gehele zes seizoenen van "Lost "? Natuurlijk, het opgeven van de traditionele narratieve structuur niet over een nacht ijs.
Om een gevoel voor het proces te krijgen, laten we eens een kijkje nemen op drie verschillende werken van, zeg, verschrikking door de eeuwen heen om te zien of we een trend kunnen spotten. Donkerste Shakespeare's Macbeth, is een goede plek om te beginnen. Geschreven rond 1600, de tragedie valt onder de categorie van de "manieren niet om vooruit te komen in het leven" en, afgezien van het bijzonder gruwelijke /deprimerend, volgt een vrij standaard verhaallijn. Macbeth, die hoog op de koninklijke ladder, krijgt zijn zinnen gezet op de top en besluit van de koning.
Die een veel eenvoudiger taak zou zijn als mensen de beleefdheid hadden vragen niet om te vragen elke keer een lijk kwam bij uw huis. Om dit probleem aan te pakken, Macbeth besluit voor iedereen die hem verdenkt van moord op de koning doden. En iedereen die hem verdenkt van het doden van de mensen die hem verdacht van het doden van de koning. En wie zijn bestelling krijgt mis Ye Olde Grub Hut, totdat uiteindelijk, hij is vermoord en vervangen door - verrassing! - Zijn eigen opvolger van de troon. Op dit punt, Shakespeare stoft van zijn handen als hij verklaart: "Gedaan en gedaan.
" Niet zo met onze volgende verhaal. Geschreven door Edgar Allen Poe in het midden van de jaren 1800, The Raven inch creepily weg van de traditionele ABC storytelling formaat door zich te verdiepen in de geest van een gek. Het verhaal begint met onze naamloze verteller vertellen over zijn verdriet op zijn liefde, Lenore hebben verloren. Voer de raaf. De onverwachte binnendringen van een vogel lijkt onschuldig genoeg met dien verstande dat: a) het is een donkere nacht september; b) de vogel is vermoedelijk een voorbode van onheil; en c) onze verteller heeft al dood op de hersenen.
Zien hoe de Wii nog niet was uitgevonden, de verteller probeert zichzelf te vermaken door te praten met de vogel. Die, zoals hij snel ontdekt, kan alleen maar zeggen "nooit meer." Op dit punt, de verteller begint met het verzoek een reeks pijnlijke ja /nee vragen, tekst hen om ervoor te zorgen dat de antwoorden zijn grondig deprimerend. Tegen