De geboorte van mijn vijfde kind, mijn eerste meisje, was het engste wat er is gebeurd in mijn leven tot nu toe. Wen ik ongeveer vijf maanden langs begon ik vrij sterk weeën. Ze waren echt sparatic en ik zou slechts drie of vier in een tijd en dan zouden ze stoppen voor een paar dagen tot een paar weken dan zou het weer gebeuren. In eerste instantie probeerde mijn dokter me ervan te overtuigen dat ze waren gewoon Braxton Hicks, maar vier andere kinderen wist ik het verschil te hebben gehad.
Aan het begin van mijn zevende maand heb ik eindelijk haar overtuigde om mijn baarmoederhals controleren. Ze zei dat ik gelijk had en het leek dat mijn baarmoederhals was dialated tot ongeveer drie centimeter. Ze zei dat ze nog steeds niet dat het te veel zorgen te maken over alleen maar om het gemakkelijk voor een paar dagen te nemen was en het moet in orde zijn. Nou, het maakt niet uit hoeveel ik vond het makkelijk, de weeën werden steeds meer en vaker, ty dit keer ik ze ervaren minstens een keer per dag.
Op maandag 16 maart 2009, ging ik naar het ziekenhuis omdat de weeën waren 20-25 minuten na elkaar. Ze zeiden dat deze keer de monitoren waren niet het oppakken van elke weeën, maar de verpleegkundige kon vertellen door het gevoel van mijn buik toen ik zei dat ik had een krimp. Ze vroeg me ook om haar te vertellen wanneer men gestart en gestopt een paar keer en ze duren ongeveer een minuut. Op basis van dit alles, eindigden ze gaf me medicatie om mijn arbeid te stoppen en stuurde me naar huis toen we zeker dat het was gestopt.
De uren doorgebracht in het ziekenhuis die avond gaf me alleen een extra paar dagen, kwam ik terug in het ziekenhuis late woensdagavond /donderdagochtend vroeg en gaf geboorte aan mijn eerste meisje bij 03:55 op donderdag 19 maart 2009. voor het grootste deel van de nacht waren ze gaf me verschillende medicijnen te proberen en te traag, hopelijk stoppen, de arbeidsmarkt en geen van hen werkte. Rond Ik denk 09:00 donderdag besloten ze te laten alle medicijnen te wissen mijn systeem en laat me in volle arbeid te gaan.
Enige tijd later die dag heb ik vastgelopen bij 8 centimeter en ze zette me op Pitocin en had ik beginnen rond te lopen. Het was verschrikkelijk, ik was uitgeput van te hebben wakker voor meer dan 24 uur en wat weinig energie die ik had achtergelaten ik probeerde te sparen voor het duwen, en nu wilden ze me om te lopen! Gelukkig voor mij heb ik niet te wakl te lang voordat ik was volledig dialated. Het duwen was moeilijker dan