Als ik zeg dat ik heb geleden voor tien jaar fibromyalgie, ik bedoel niet alleen de fysieke pijn. Het kan veel emotionele pijn en lijden veroorzaken ook. Omdat van fibromyalgie heb ik gemist op een heleboel leuke tijden met mijn familie, want ik was gewoon te ziek om deel te nemen. Ik heb vier prachtige kinderen die ik ken houdt me heel erg, maar ik weet ook dat ze willen dat ik kon meer als andere moeders en ga plaatsen met hen en hebben een goede tijd.
Ik breng de meeste van mijn dag (en nacht) zitten, lezen, breien, haken, of te typen op een computer, omdat ik vind het te pijnlijk om op te staan. Soms kan ik niet deze andere activiteiten te doen, hetzij omdat het zou kunnen zijn mijn handen, armen, ogen of hoofd dat wordt die dag beïnvloed. Hierdoor heb ik niet gaan werken en ik ben een stay-at-home mom hoewel mijn kinderen zijn allemaal op school full-time.
Ik kan niet gaan winkelen met mijn dochters, want het kost te veel van mij.
Ze meestal uiteindelijk gaan met hun vader of één van zijn tantes wanneer ze echt nodig hebt om iets te kopen. Ik voel me zo schuldig, maar er is niets dat ik kan doen. Het maakt me zo triest dat ik het grootste deel van de tijd thuis te huilen terwijl ze uit winkelen en hebben een goede tijd. Als ik ooit heb geprobeerd om te gaan met hen zou ik een bed of bank aardappel voor weken als gevolg van een een uur shopping trip zijn. Een paar jaar geleden heb ik uit te gaan met hen en toen ze beiden in de paskamers proberen kleren aan, ging ik naar een ander formaat voor hen te vinden.
Toen ik hurkte neer om het juiste item te vinden, kon ik niet meer op terug. Mijn benen gaf op mij en er was geen kracht dan ook voor mij weer omhoog te duwen. Ik was zo beschaamd. De verkoopster kwam naar mij een hand te geven, maar de manier waarop ze naar me Ik weet dat ze dacht dat ik niet kon opstaan, want ik was te dik. (Uiteraard was ze slechts enkele magere tiener en kon onmogelijk hebben betrekking op mijn situatie.) Mensen zijn niet altijd dik omdat ze eten te veel, soms is het omdat ze niet (kunnen) bewegen genoeg om de verliezen pond.
Ook Fibromyalgie is de reden dat ik kon mijn zoon naar het park toen ze jonger waren. Het was te veel voor mij om zelfs lopen al is het slechts ongeveer 30 huizen naar beneden onze straat. Ze zijn oud genoeg om te gaan door zelf nu, en ze niet meer willen, dus de kans is verdwenen. Ik miste op familie wandelingen rond het blok na het diner elke zomer. Mijn man neemt ze allemaal wandelen, winke