Consider de analogie van een 'vergrijzende auto ". Stel dat een onderscheidend "soort" van de auto werden ontworpen om brandstof te verbranden op een vaste temperatuur met een efficiënte snelheid van verbranding. Deze specifieke verbranding nodig passende acceleratie, kruissnelheid, brandstofverbruik, enzovoorts.
Maar wanneer de auto functies op deze wijze gedurende een tijdsperiode, de auto ook noodzakelijkerwijs produceert bepaalde emissie bijproducten die na verloop van tijd begint de cilinders verstoppen, automotive efficiëntie verminderen en leiden tot de afbraak en uiteindelijke ineenstorting van de machine.In het geval van de mens "auto", kan het zijn dat het verbranden van zuurstof in normale stofwisseling schadelijke bijproducten in de vrije radicalen die toxisch zijn voor het organisme te bewijzen genereert.
Wat we hier zien kan een eenvoudige trade-off; Zuurstof is essentieel voor het leven nog schadelijk zijn voor uiteindelijke welzijn. In deze visie wordt de mens "auto" niet opzettelijk ontworpen om toxische emissies verzamelen om in te storten. Maar er lijkt geen weg voor de auto te laten functioneren op een optimaal niveau, zonder de destructieve by-products.But veronderstel dat we konden een aantal speciale "brandstof additief" die giftige uitstoot elimineert vinden.
Zouden we dan een "onsterfelijk" auto? Waarschijnlijk niet; het veranderen van de in uw auto niet ongevallen te voorkomen brandstof, noch zou alle additieven brandstof te voorkomen roestvorming of het dragen neer van veren en schokdempers. De "menselijke auto" analoog, natuurlijk misleidend, omdat een organisme, in tegenstelling tot een vervaardigd voorwerp, heeft een capaciteit voor reparatie en zelf-opwekking, althans tot op zekere hoogte.
De hele kwestie over waarom we oud is uit te vinden waarom dat de capaciteit voor zelf-reparatie uiteindelijk lijkt niet in staat om bij te blijven met de schade tarief