Toen ik niet meer kon staan op mijn eigen of mezelf te verplaatsen van plaats tot plaats ,! werd verwoest. De dingen die ik voor mezelf kon doen waren slinken. Mijn wereld kromp kleiner en kleiner met de dag. Door 1984,1 werd met behulp van een scooter full-time, want ik had geen gebruik van mijn benen of dominante rechterhand en arm.But al deze veranderingen in mijn leven niet schrikken Judy uit, net als een aantal van mijn vrienden. Ze wist niet schelen dat ik niet haar kinderen kon babysit of neem mijn beurt rijden carpool. Ze net verzorgd over mij en wat ik zou gaan through.
One van de vele dingen Judy deed voor mij was om me aan te moedigen om te schrijven. Voordat de opvoeding van haar eigen kinderen, ze was een leraar Engels. Na het lezen van een paar dingen die ik schreef, Judy zag iets dat ik niet zien: dat ik kon schrijven. Ze begeleid mij en cajoled me door jaren van zelftwijfel. Haar zachte porren was altijd gevoelig en begrip. Ze kon de tol MS nam op mijn leven te zien. Maar ze gaf niet op mij. Zo vaak ze zou helpen tillen me op toen ik naar beneden. Ze gaf me hoop dat er nog iets belangrijks ik kon do.
It was niet verwonderlijk dat Judy had een geweldige kring van vrienden en die vrienden geaccepteerd me ook. Toen Judy was ongeveer vijfenveertig jaar oud te zetten, haar vrienden wilde vieren op een speciale manier. Ze wilden rijden van onze thuisstad van Madison, Wisconsin, naar Milwaukee voor de lunch en voldoen aan twee andere vrienden die onlangs verhuisd was naar Milwaukee. De meisjes wilden me om toe te treden them.My eerste reactie was om te zeggen dat ik niet kon gaan.
Milwaukee was een uur en een half van Madison, en ik kon nooit van huis zo lang zijn gegaan zonder gebruik te maken van de rest kamer. Niemand naast mijn man, David, had mij ooit geholpen in de rest kamer vóór. En wie zou me heffen en ons van de passagiersstoel van onze full-size, rolstoeltoegankelijk busj