Het geven van geboorte voor de eerste keer was niet wat ik had gedacht dat het zou zijn. Natuurlijk wist ik dat het pijnlijk, stressvol en vermoeiend zou zijn, maar de meest stressvolle deel te maken had met mijn man. We zijn aangekomen bij het ziekenhuis voor mijn geplande aansporing, alleen te horen na onderzoek dat ik zonder het te beseffen in arbeid op mijn eigen was gegaan. Ik was 19 en een eerste keer moeder te worden. Ik dacht dat de pijn in mijn buik waren gas, dat ik de hele zwangerschap had last van constant.
Mijn man helaas aan de ontvangende kant van deze ongelukkige toestand, samen met mijn onvermogen om mijn blaas controle op ongelegen momenten.
In de haast van om me naar het ziekenhuis op tijd voor mijn inductie, mijn man was vergeten breng mijn koffer die mijn kleren bevatte, kleren voor de baby, CD ..... de lijst gaat maar door. Ik had de koffer ingepakt en klaar om te gaan door de deur voor 4 weken.
Ik was zo trots op mijn organisatorische vaardigheden tijdens de laatste maand van de zwangerschap als ik had vrij veel verloor mijn vermogen om logisch na te denken voor de meeste van de negen maanden. Mijn vriend was ook arbeid tegelijkertijd als mij en in de kamer tegenover. Dit was geruststellend als het was leuk om de ervaring delen met iemand anders, ook een nieuwe moeder te zijn. Het was een leuke ervaring, totdat mijn vriend kreeg pethidine, een verlichting van de pijn, maar ze een ongelukkige reactie op het had. Ze begon te hallucineren en schreeuwen 'krijgen die zeeleeuwen hier weg'.
Onnodig te zeggen, ik had gevraagd dat mijn man sluiten onze deur te overstemmen haar schreeuwen.
Mijn vriendin bevallen van haar zoon ongeveer een uur later, en zoals de traditie van de nieuwe vaders in Londen, waar ik ben opgegroeid , de nieuwe papa neemt zijn vrienden naar de lokale pub om 'nat hoofd van de baby ". Dit is een traditie, en in feite betekent dat de nieuwe papa krijgt kocht drankjes en viert zijn nieuwe status.
"Het spijt me, die al het werk gedaan"? Mijn man was uitgenodigd om deze kleine soiree bij te wonen, maar pas nadat hij naar huis was gegaan om mijn koffer te verzamelen. Helaas voor mij, hij niet maken thuis tot na de viering. Tegen de tijd dat mijn man kwamen terug in het ziekenhuis, was ik in de laatste fase van de bevalling en het zien van zijn domme grijnzende gezicht heeft het niet makkelijker maken.
Ik kan niet afdrukken wat ik zei tegen hem, maar andere vrouwen zal volledig begrijpen als hun echtgenoot minder