Ik reminisce de opgetogenheid in mijn familie toen ik mijn eerste zwangerschap aangekondigd. Ik was echter in ziekelijke angst voor normale bevalling weeën zoals verteld door mijn vrienden en familie leden, waaronder dicht neven. Ze hadden met mij gedeeld gruwelijke verhalen van uitstrijkjes test, ongevoelig personeel, manieren van controleren cervix dilatatie en laatste maar niet de minste de ondraaglijke pijn van de arbeid en de steken die leidde tot pijn in de toekomst geslachtsgemeenschap.
In ontwikkelingslanden, nog steeds geen nadruk wordt gelegd op de psychologische begeleiding van de patiënt.
Mijn eerste dochter in de baarmoeder had een griezelige ziel verbinding met mij. Goddelijk, werd ze automatisch in stuitligging en niet kon worden ingeschakeld hoofden naar beneden, zelfs in het laatste trimester van mijn zwangerschap. Al mijn familie was in tranen toen mijn dokter aangekondigd dat slechts een keizersnede was een optie. Echter, het was een pure geschenk van God voor mij zoals alleen hij gezien mijn gevoel niet in een egoïstische moeder normaal pijn te vermijden.
Sinds mijn gewicht was slechts veertig kilo, ik was bang dat ik weg in normale bevalling zal passeren zonder met mijn dochter in mijn armen.
Ik had problemen met bloeden na een keizersnede en zelfs ik had pus in de steken. Maar ik was ook blij om te kijken na mijn dochter en jongleren kantoor met familie als ik weer bij twee en een halve maand na mijn eerste keizersnede. Toen het tijd was voor mijn tweede zwangerschap, God had medelijden met me weer. Mijn echtgenoot was in diepe gedachte denken waarom ons tweede kindje werd ook stuitligging zoals ik verwonderde goddelijke manieren.
Mijn tweede keizersnede was zo gemakkelijk op mij als ik weer rejoined kantoor zonder pijn in steken. We waren in staat om een actief gezin hervatten. En vandaag, ik ben klaar voor een derde keizersnede als onze dokter een doorgaan gaf ons om te proberen om zwanger te worden.