Alex vlucht. Hij rent. Hij trekt zich terug. Alex wist niet waarom, het was bijna alsof hij handelde hij automatisch uit. Zoals een motor-neuron respons die werd ingebakken in zijn hersenen van vele jaren daarvoor.
Het was niet echt tot dertig minuten later dat Alex echt besefte de ernst van zijn daden. In die fractie van een seconde van zijn leven. Beslissing: werelden botsen: omkering van de beslissing: weglopen. Hij had zelfmoord gepleegd. Niet een snelle en efficiënte zelfmoord. Een langzame, pijnlijke, onmenselijke dood.
Alex had een flits beslissing in het knipperen van de ogen en had zichzelf gedood.
Er is geen weg terug. Hij had drie maanden voor het evenement gewacht; zou er geen kans op overleven hem nog eens drie maanden wachten. Er is niet genoeg gewicht meer voor hem te verliezen zonder verlies van zijn leven.
"Waarom heeft hij lopen?"
"Waarom kon hij een nederlaag toe te geven?"
"Wat was het op dat moment, dat hem had veroorzaakt te vluchten?"
Alex had zo veel vragen lopen rond in zijn hoofd, maar hij was nooit in staat zijn om ze te beantwoorden.
Alles wat hij wist, is dat op dit moment in de tijd, de super menselijke macht van anorexia had overgenomen en veroverde over zijn leven.
Verlegen is geen stoornis: opvoeden van een verlegen Child