Overall Rating: 3/5 Stars
In 1989, ontwikkelaar Bandai bracht een cartridge voor de 8-bit Nintendo Entertainment System genaamd Monster Party, een vrij standaard horizontale-scrolling platformer met een eigenzinnige twist of twee. Met in de hoofdrol een kind hoofdpersoon genaamd Mark, die een bovennatuurlijke ontmoeting tijdens het lopen naar huis van een honkbalwedstrijd, gameplay volgt hem als hij vecht de monsterlijke krachten van een demonische dimensie.
Gameplay
Controlling Mark, de speler zal aangenaam vinden dat de controle-regeling is het van essentieel belang NES platform controles:. knop springt, B-knop aanvallen, met een hurken en zelfs een crawl functie toegekend met gebruik van de toets op de directional pad
Mark moet zijn weg vechten over sommige surrealistische, bijna verontrustend landschappen, zoals in elk level zijn doel is om de bazen in de baas kamers, versla hen, verzamel een sleutel en verlaat het niveau. De bazen zelf beschimpen Mark met humoristische commentaar (voor een voorbeeld, "WELKOM! ENTREE naar de hel.
"), En de baas of niet-baas gelijk, Mark vecht met een honkbalknuppel, waaronder een neiging tot kloppen projectielen terug in vijanden, een praktische noodzaak voor sommige baas wedstrijden.
Er is een intrigerende functie Monster Party, maar, en dat is de transformatie sequenties. Er zijn items die Mark kan halen uit het verslaan van vijanden, waaronder harten voor de gezondheid te herstellen, maar ook met een capsule die maakt Mark transformeren in een meer krachtige wezen (hetzelfde monster dat hij in de opening verhaal cut scene ontmoette, vreemd genoeg), die kan vliegen met herhaalde kranen van de A-knop, en eigenlijk brand een projectiel (humoristische aangeduid als een "foton lazer" in de gebruiksaanwijzing) op vijanden.
Zo gameplay wordt een uitdagende jongleren match voor de speler, in een poging om de transformatie timings overeenkomen met het invoeren van de baas kamers.
Graphics
Dit is een vreemd uitziende spel. Op de eerste verdieping, elk object (die prachtige items zoals schedels zijn) lijken te bloeden, en daaropvolgende fasen zijn nauwelijks licht of vrolijk. Dit is een interessante grafische prestatie, gezien het feit dat de beelden zelf zijn geenszins buitengewoon indrukwekkend op hun eigen merites.
Er zijn een aantal kleurrijke elementen en niets is vreselijk slecht gedaan, maar het beste deel is gewoon de gekke dingen die je ziet op het scherm.
Sound
De soundtrack v