Zwarte gaten, een van de meest mysterieuze constructies in de ruimte, werden ontdekt bijna per ongeluk. Wanneer astronomen waren op zoek door middel van een aantal high-powered telescopen, zagen ze een vreemd fenomeen: identieke objecten in de lucht. De kans op twee massa in de ruimte uitzenden exact hetzelfde licht en met exact dezelfde vorm is zo laag dat dit verdiende een tweede blik.
Met behulp van de beginselen van de zwaartekracht, wetenschappers in staat waren om erachter te komen dat licht werd buigen rond een massief object, en de komst naar de aarde vanuit twee verschillende richtingen. Wetenschappers onderzochten voorwerpen die werden gezien als 'dicht' bij de zon, en vond dat, afhankelijk van waar de aarde ten opzichte van het object, licht van verre objecten gebogen rond de zon en kwam naar de aarde vanuit een andere richting.
Het grootste probleem was dat wanneer ze gebruikt dezelfde vergelijkingen op deze verre stellaire objecten, de massa van het lichaam dat het licht was buigen was zo groot dat als het was van redelijke dichtheid, het object moet niet zijn waargenomen. Deze voorwerpen werden toepasselijke naam 'zwarte gaten', omdat hun dichtheid was zo groot dat het licht zelf niet in staat zou zijn om te ontsnappen aan hun oppervlak.
Algemene Relativiteitstheorie
De eerste grote theorie over de aard van zwarte gaten werd gepubliceerd in Einsteins theorie van de algemene relativiteitstheorie, waarin hij vermoedde dat de tijd verstreek langzamer buurt massieve objecten, en dat het universum in wezen had een vierde dimensie: dichtheid.
De vierde dimensie-concept maakt het heelal onmogelijk te visualiseren, omdat het menselijk brein geen foto's kan maken in een aantal dimensies groter is dan drie, dus de beste manier te interpreteren is om één dimensie te houden 'constante' en om erachter te komen gebaseerd de driedimensionale resultaat. In wetenschap en techniek, is de dichtheid factor meestal constant gehouden.
De vierde dimensie, dichtheid, maakt het universum eruit ziet als een bol, met de normale 3D-wereld als de oppervlakte van die bol, een handige abstractie.
Superdichte objecten worden beschouwd als het creëren streepjes in de bol en in theorie, zou een oneindige dichtheid een object in het middelpunt. Dit concept gebrouwen de 'wormhole' misvatting, namelijk dat gaat dicht bij een dichte object de afstand van punt A naar punt B kleiner zou maken. Dit veronderstelt dat het mogelijk is om de sfeer, die onjuist invoeren