waarschijnlijk kandidatuur van Blair heeft grote belangstelling in heel Europa. Nicolas Sarkozy, de Franse president heeft herhaaldelijk gesteund de voormalige Britse premier voor de rol, terwijl zijn mogelijke kandidatuur heeft ook veel kritiek, met name Valerie Giscard d'Estaing, de voormalige Franse president en de architect van het inmiddels ter ziele gegane Europese grondwet.
Bij de beoordeling van Blair voor de functie, zal de Europese leiders veel te overwegen; het potentieel van de capabilites zou hij met hem mee naar Brussel en, inderdaad, de vermeende tekorten hij bezit, die veel gevoel de Europese Unie zou ondermijnen. De post nog niet eens bestaan en scharnieren over de ratificatie van het Verdrag van Lissabon, met name uit Ierland, waar een tweede referendum wordt verwacht in de tweede helft van dit jaar. Bij Blair wordt hieronder geanalyseerd.
Tony Blair heeft nog steeds een enorme invloed op het Europese toneel. Hij heeft niet alleen de steun van president Sarkozy, een van de meest invloedrijke leiders van de Europese Unie, maar de Italiaanse premier, Silvio Berlusconi zal ongetwijfeld onderschrijven zijn kandidatuur. Blair zal ook hebben geprofiteerd van de tijd. Na Nicolas Sarkozy's recente succesvolle 6 maanden ban belast met het EU-voorzitterschap, is het op grote schaal nu gezien dat Europa een high-profile figuur om haar belangen op het wereldtoneel te vertegenwoordigen.
Blair is zo'n figuur. Vorig jaar zijn nauwe relatie met de voormalige Amerikaanse president, George Bush werd gezien als een groot struikelblok in Europa, niet langer een probleem als Barack Obama heeft nu de sleutels van het Witte Huis. Zijn zonden als Britse premier werden Groot-Brittannië vrij te stellen van de euro en het Verdrag van Schengen. Voor veel waarnemers in Europa, deze kwesties zijn gewoon te veel voor Blair president van de EU te worden.
Niet in het minst, zal zijn opvolger op 10 Downing Street, Gordon Brown, afkerig van een president Blair, zie uit angst voor de openstelling van de oude verdeeldheid binnen de Britse Labour-partij, ondanks zijn opmerkingen in het openbaar. Echter, gelet op minder bekende politieke figuren op het wereldtoneel, zoals Jean-Claude Juncker, Bertie Ahern en Jose Maria Aznar, het is opgenomen in de Europese politieke kringen dat geen serieus kunnen worden genomen in Washington, New Delhi, Peking en Moskou.
Dit heeft Blair's hand, die, in combinatie met de populaire steun van