Wat we willen is de troostende schoot van onze illusies. Wat we nodig hebben is om geboren te worden in de wereld zoals hij werkelijk is. Vaak worden we gesleept schoppend en schreeuwend in duidelijkheid, dwong uiteindelijk tot de manieren waarop we hebben verkeerd accepteren. "Te vroeg oud, te laat smart" is een nogal fatalistisch manier van spreken van dit proces. Te vaak moeten we oud zijn voordat we begrijpen dat WIJ zijn degenen die onze dromen van succes gesaboteerd.
Wij zijn degenen die weigerden om te oefenen en te eten redelijk dat ons lichaam zijn het resultaat van ons gedrag dan onze genetica. Wij zijn degenen die communicatie brak in onze relaties, die gelogen en ingehouden en schuld, en dacht dat "de ander" verantwoordelijke voor onze ellende was. Wij zijn degenen die weigerden om op te groeien, om te stoppen met de schuld te geven van onze ouders, of de maatschappij, of racisme, leeftijdsdiscriminatie, seksisme of een ander "isme" voor ons gebrek aan geluk.
Te laat, we zijn gehavend door een mislukking of teleurstelling na de andere, tot het ego muren we gemaakt om ons zelfbeeld te beschermen worden verbrijzeld, en we zijn in contact met ons ware zelf gedwongen. Het moment van de dood wordt verondersteld absoluut eerste prijs op het creëren van een dergelijke duidelijkheid, een realisatie van onze echte waarden, en spijt over de manier waarop we uitverkochte ons ware potentieel te zijn. Maar er zijn gebeurtenissen die duidelijkheid te scheppen. De geboorte van een eerste kind. Een bijna-doodervaring.
Het vervullen van een aantal waardig en transformeren doel. De eerste diepe en ware moment van liefde of vriendschap. Transformatie. Op zulke momenten, zien wij onszelf voor de prachtige, gewonde, aards, spirituele wezens die we zijn. Wij vergeven onszelf, en onze families en de wereld om ons heen, wetende dat we geen recht hebben om meer perfectie van anderen dan wijzelf bezitten verw