Een Kankerpatiënten Story

Een kankerpatiënten verhaal

Het is grappig hoe weinig woorden je hele kijk op het leven kan veranderen. Dat is precies wat er gebeurd is de dag dat ik werd gediagnosticeerd met kanker.

Mijn leven flitste voor mijn ogen, ik nu zag alles zoals het was belangrijk, zelfs al was het niet en ik nu gemerkt dat de kleine details in alles Ik doe dat ik zou normaal gesproken niet.

Toen ik mijn ogen die dag replays te sluiten in mijn hoofd, alsof het een herinnering dat het einde bijna in de buurt en ik moet iets drastisch doen met mijn leven.

Ik herinner me wandelen in de alcohol geurende ziekenhuis wachtkamer om de resultaten terug van de test te krijgen. Ik had met pijn op de borst voor een tijdje en vermeden komen om het te controleren als gevolg van mijn eigen angst van mensen die beslist of we gaan niet leven of, en omdat ik zo lang gewacht was het te laat om te beginnen met de behandeling, de verspreiding had al begonnen.

Ik heb longkanker.

De dokter beschreef mijn situatie als een wildvuur en dat ik zou meer pijn lijden door de behandeling.

Vervolgens heb ik al uit mijn hoofd dat ik wilde minder pijn mogelijk te voelen en laat de natuur zijn gang gaan. Dus ik deed.

Drie weken nadat ik werd gediagnosticeerd belandde ik terug in het ziekenhuis met een ingeklapte long en vanaf daar op uit het ziekenhuis werd mijn huis. Het was pas twee dagen nadat ik werd toegelaten, dat ervaar ik de beste dag van mijn leven, of dus ik dacht dat het was. Ik voelde me beter. Ik was in geen pijn en ik dacht dat ik hereniging met mensen die al voorbij of die van mijn verleden waren.

Ik kon weer lachen en voor een moment dat ik vergat over de diagnose en leefde het leven voor mij. Die avond voordat ik in slaap viel ik nam mijn dochter met haar hand en ik vertelde haar dat ze kon doen wat ze wilde doen in het leven, zolang s zette ze haar hele hart erin. Ik vertelde mijn moeder dat ze te kijken na mijn dochter met zorg en leren ze alles wat ze wist en voor elke traan ik schuur die avond, ik een of andere manier wist de dichter ik was om te voldoen aan mijn lot.

Toen ik in slaap viel die nacht was de laatste nacht dat ik ooit mijn familie zou zien en toch heb ik ging slapen met een glimlach op mijn gezicht. Ik wist dat mijn tijd gekomen was en ik klaar en zei dat alles wat ik moest zeggen. Ik wist dat mijn familie zou goed zijn en dat ik zou net zo goed.

Cancer maakte me bang voor de gekozen voor mij het lot, maar op het einde was ik oke. Ik