Reumatoïde artritis pieken tussen de 35S en 45, maar vrouwen boven 65may ook risico lopen.
Een andere mogelijke oorzaak van reumatoïde artritis is genetische gevoeligheid. Sommige vrouwen zijn kwetsbaarder dan anderen om een trigger die de ontsteking veroorzaken van gewrichtsschade initieert.
De eerste symptomen verschijnen wanneer de delicate synoviale membranen voering van de gewrichten ontstoken raken en beginnen te dikken.
Na verloop van tijd, het kraakbeen en (kip sommige bot in de gewrichten slijt, terwijl de omhulsels van de spierpezen om hen ook dikker worden en ontstoken. Het resultaat is pijn, stijfheid en zwelling in de gewrichten, en een vermindering van mobiliteit . Ongeveer 10 procent van de patiënten kunnen worden uitgeschakeld. De verbindingen gewoonlijk betrokken zijn de polsen, gewrichten en wervelkolom, maar kan elke verbinding omvatten. Reumatoïde artritis kan ook invloed hebben op andere organen, zoals het hart en de longen en bindweefsel in het lichaam.
Wie is in gevaar?
Verschillende leeftijdsgroepen lopen het risico voor verschillende soorten immuun-gerelateerde artritis. De belangrijkste groepen getroffen zijn kinderen en jonge vrouw. De symptomen kunnen fluctueren, of tijdelijk verbeteren. De uitdaging op elke leeftijd is om een evenwicht te vinden tussen rust en beweging vinden zonder dat de aandoening in het dagelijkse leven te verstoren.
Behandelingen
Reumatoïde artritis kan nog niet worden genezen, maar de behandeling van de symptomen en de vertraging kan verminderen de progressie.
Het kan gaan in remissie onder bepaalde omstandigheden, bijvoorbeeld tijdens de maanden van de zwangerschap voor vrouwen.
Behandeling doelen zijn om ontsteking en pijn te verlichten en de gezamenlijke functie te behouden. Initiële behandeling bestaat uit NSAID's en een lage dosis corticosteroïden tot de nieuwere disease modifying therapieën worden geïnitieerd. Fysiotherapie en versterking en conditionering oefeningen helpen om bewegingsbereik te verbeteren, maar moeten geleidelijk worden opgenomen afhankelijk van de ernst van de ziekte.
Nieuwe geneesmiddelen werken om progressie van de ziekte te vertragen en gezamenlijke functie te behouden en omvatten methotrexaat, sulfasalazine, azathioprine, penicillamine, leflunomide en hydroxychloroquine. Soms corticosteroïden worden voorgeschreven, maar moeten nauwkeurig gecontroleerd omdat ze kunnen leiden tot het ontstaan van Cushing-syndroom (overmaat Steroide ho